Half Japanese - Crazy Hearts
Fire Records
U las allicht tussen de regels door dat de rammelplaat ‘Invincible’ van cultband Half Japanese op het punklabel Alternative Tentacles ons vorig jaar niet echt ten volle kon bekoren. Het lijkt wel of Jad Fair en kompanen het gehoord hebben. Want op negentiende (!) release ‘Crazy Hearts’ geven de voorlopers van de lofi indierock weer pittig van jetje.
Is het misschien omdat neohippie, punkgoeroe en DIY-genie Jad Fair voortdurend van land, honk, opnamestudio en muzikale gasten verandert dat Half Japanese zich vier decennia lang kan blijven uitvinden? Het dozijn songs op deze nieuwe plaat durft variëren van harmonieuze, maar toch stugge singalong poprock à la R.E.M. tot Sonic Youth-achtige gitaarnoisemadness, van Velvet Underground-psychedelica tot puntige The Fall-postpunk. Dat laatste ligt er trouwens vingerdik op dankzij de enige constante in het werk van deze vijf senior rockers: de half narratieve, zwaar doorleefde stem van mister Fair.
In elk geval dwingt ‘Crazy Hearts’ ons ditmaal wél op de knieën. Als fan van bovenstaande referenties of een gezonde cocktail daarvan durven we deze plaat toch op één of andere manier authentiek noemen. Een dozijn tracks lang variërend tussen zwaar geladen gitaarrockers, traag wandelende spoken word-orgelmomenten of – zoals in het geval van Undisputed Champions – zelfs van psychedelisch wegdraaiende lavalampsongs. Keer op keer met een ander kader, maar gebonden door die kille tekstuele constante en penetrante Jad Fair-aanwezigheid die de ene keer pure liefde predikt, maar de andere keer zijn typerende horrorverhalen en monsterepistels bovenhaalt.
Zelfs wanneer Half Japanese rechtdoor aan het rocken slaat in een soort van Wondrous Wonder met een gladde en leuke melodie (waar halen ze die toch telkens vandaan?), krijg je er toch weer gratis een subtiel en vrolijk pianootje bij. Om maar te zeggen: deze plaat druipt van de ervaring. Een gemak waarbij een band zonder omhalen durft te zeggen: “Ja, wij maken gewone straight songs, maar geven er zo’n lekkere punch aan dat ze in je keel blijven steken”. Want ze blijven steken. Musical madness of omfloerste eenvoud? Kies maar. Als we er een paar overbodige hoekjes als afsluiter Let It Snow af zouden mogen knippen, mocht ‘Crazy Hearts’ gerust he epitheton “classic” krijgen. Hetzelfde geldt voor de mooie hoes trouwens.