Half Japanese - Invincible
Joyful Noise Recordings
Whow! Zelden zorgt een band voor zo veel volledig voor of volledig tegen polemiek als het Amerikaanse Half Japanese. De manier waarop de broertjes Jad en David Fair sinds hun tweede artistieke adem vijf jaar geleden aan de lopende band rammelende lofi indiepunk uitspuwen, is dan ook een toonbeeld van overdaad voor wie snakt naar wat diversiteit of afwerking. Je moet er dan ook de humor van durven inzien. Ook 'Invincible' is weer meer van hetzelfde: vijftien liedjes over monstertjes, horrorverhalen en – als contrast – kinderlijke liefdesavonturen.
Return Of The Vampire, The Walking Dead, Or Evil Will, ... de songtitels op ‘Invincible’ laten weinig aan de verbeelding over. Hoor de eerste maten van opener Swept Away met het jengelende gitaarriffje en huis-tuin-keukendrumwerk en ook nu sta je weer netjes in de herkenbare wereld van Half Japanese. Lees: een eigenwijs, artistiek doe-het-zelf broeinest met zowel luidruchtige als wringende songs vol los aan elkaar hangende eindjes. Maar ook met de nodige psychedelische knipogen (No More), waarin al eens mag gerapt worden of waar de band zonder schroom handclaps, koebellen of foute Casio keymotiefjes inschakelt.
Het grote nagelbijten zit hem vooral in de manier waarop de band keer op keer vasthoudt aan de meest eenvoudige riffs, stompzinnige teksten en vlakke sound. Jad Fair legt zich ook meer toe op een soort van wauwelend scanderen dan echt zingen (misschien maar goed ook, gezien zijn beperkte zangcapaciteit) en zijn medemuzikanten eerder op expressie dan op technisch onderlegde bijdragen. Koppel dat dan nog aan een handvol songs halfweg deze plaat waarin zelfs energie en ritme het laten afweten, en het wordt wel heel moeilijk om nog optimistisch te blijven. Herkauwde wegwerpmuziek? We begrijpen het verwijt. De nood aan variatie bij vijftien tracks ‘Invincible’ wordt zo groot, dat die muzikale extraatjes erg krampachtig overkomen.
Dus even samenvatten: Half Japanese blijft musiceren omwille van de nood aan artistieke expressie. Weet echter dat de cultstatus van deze band – die eind jaren zeventig in het post-Velvet Underground- tijdperk ontstond – haar kunnen al lang heeft voorbijgestoken en de tanende schare fans allicht mee verouderen met de broertjes Fair. De scherpe artpunkkantjes zijn dan ook al lang afgevijld. Moet je dan blij zijn met ‘Invincible’? Als je de boot even miste rond deze band, die in de hoogdagen platen op het toonaangevende punklabel Alternative Tentacles uitbracht, wel. Of toch niet. Of in feite maakt het gewoon geen hol uit.