Haley Heynderickx & Max García Conover - What About Our Nature

Fat Possum

Er is het Amerika van Trump en zijn “men in suits” en er is het Amerika van Haley Heynderickx en Max García Conover. Het ene baadt in fluorescerend licht, het andere ligt verscholen in een wild bos. En van daaruit prediken die laatste twee een tedere revolutie.

Het is niet nieuw natuurlijk. Folkzangers à la Woodie Guthrie, Bob Dylan en Joni Mitchel waren ook kanaries in de koolmijn die waarschuwden voor naderend onheil en door een al dan niet roos gekleurde zonnebril kritisch keken naar de wereld om zich heen. Alleen worden deze stemmen almaar minder gehoord. Ze worden overstemd door de betonmolens die grommend draaien, de jaknikkers die fervent olie op blijven pompen en de schreeuwerige Black Friday-commercials.

Haley Heynderickx en zeker Max García Conover zijn lang niet zo bekend als ze zouden moeten zijn. Heynderickx oogstte in 2018 nog heel wat weerklank met het prachtige debuut ‘I Need To Start A Garden’, maar de tweede, ‘Seed Of A Seed’, die eerder dit jaar uitkwam, kreeg heel wat minder aandacht. Ook zij ontsnapt niet aan de steeds krimpende aandachtsspanne van het grote publiek.

Net als in 2018 schiet Heynderickx een tweede vuurpijl af samen met Max García Conover. Toen ging het om ‘Among Horses III’ dat vijf jaar later nog een uitgebreide reissue kreeg. Dit keer gaat het om ‘What Of Our Nature’, een volwaardig album met tien nummers waarop beiden beurtelings en soms samen zingen. Hij met de typische nasale, ietwat slepende stem, zij met het warme, soms hoog uitschietende geluid.

De uiterst urgente teksten klinken bijna als in de tijd van Guthrie en dwingen de luisteraar zo om er aandacht aan te geven. Dit is duidelijk een plaat van de tegencultuur. Zo zacht dat ze hard en ruw klinkt in de verwende oren van de muziekluisteraar van nu. Producer Sahil Ansari zette het virtuoze gemusiceer achter de indringende stemmen en het resultaat is geweldig, zeker onder de hoofdtelefoon.

Met opener Alicia trapt de plaat meteen stevig af. Het is een uitnodiging aan alle andersdenkenden en een ode aan de Zuid- en Midden-Amerikaanse migranten, die nu ongewenst zijn in de VS. Met Mr. Marketer, gezongen door Heynderickx, nemen de twee even gas terug, maar met Boars jagen ze, zoals de West-Vlamingen zeggen: ”‘t zwien deur de bjèten”.

Met Cowboying lijkt het duo terug te keren naar de sfeer op ‘Among Horses III’ en met In Bulosan’s Words eert Heynderickx de eigen, deels Filippijnse achtergrond langs moeders kant. Het is een prachtige song die twijfelt tussen hoop en wanhoop. Maar wat volgt, is nog mooier. Het duet This Morning I Am Born Again (geen cover van de gelijknamige Guthrie-song, maar het ontleent er wel stukjes tekst aan) is dermate ontroerend dat we het de eerste keer niet droog hielden.

Fluorescent Light is dan weer het meest toegankelijke nummer van de plaat. Het is bedrieglijk lichtvoetig, maar gaat over hoe we vervreemd zijn van de natuur. Onze groenten worden gekweekt in serres die dag en nacht een vreemd licht uitstralen. Alles is schijn en oppervlakkig, maar we lijken het niet eens erg te vinden, verdwaasd als we zijn door slimme marketeers.

Dat dit niet nieuw is, leert Buffalo, 1981, een kleine geschiedenisles over hoe altijd al de wet van de rijkste gold. The American Dream is maar een mythe die de hoop bij de armen levend moet houden. Maar er komt een revolutie aan. Tenminste dat belooft ons Each Their Dot, de song waaraan de plaat de titel ontleent.

De titel van deze song komt nog eens terug in de tekst van de afsluitende klaagzang die Red River Dry is. Het relativeert een beetje het revolutionaire karakter van sommige teksten. Uiteindelijk bekijkt iedereen de wereld vanuit zijn standpunt. Wie heeft er gelijk? De tijd zal het uitwijzen, maar ons zou het niet verbazen, mochten deze twee, net als Guthrie en Dylan, ook profetische gaven worden toegedicht.