H-Burns - Midlife

Vietnam Records

Midlife

Frankrijk heeft alles: ongerepte bergen, beukende maar ook kalme zee, golvend platteland en… H-Burns.

Misschien dat u H-Burns al kende, maar wij niet. Renaud Brustlein – zoals de man echt heet - is nochtans geen nieuwkomer. Hij was al actief in een band die Don’t Look Back heette en bracht eerder al zes (6!) soloplaten uit. Toen we dit ontdekten na het beluisteren van zijn zevende plaat ‘Midlife’, trokken we spontaan te voet naar Compostella om boete te doen.

‘Midlife’ is immers een uitstekend album en het kon niet anders dan dat er op zijn zes eerste platen ook songs op ons lagen te wachten als nog op te delven parels op de bodem van een zee aan tracks. We hebben een aantal uur de tijd genomen om er in te duiken en inderdaad, ons vermoeden werd bevestigd.

We laten het aan u om zelf ook op ontdekkingstocht te gaan, want we hebben maar een dikke tweeduizend tekens om u iets te vertellen over ‘Midlife’ en we hebben er al wat opgebruikt. Er blijft maar weinig over om iets over de twaalf songs te zeggen, dus pikken we er - met moeite en zorgvuldig - enkele uit.

Eerste single Crazy Ones doet wat denken aan Eels. Burns’ stem klinkt lichtjes vervormd, een orgeltje mag het hoge woord voeren en stoeien met een gitaar die met een wah-wah-pedaal wordt omgetoverd tot een soort van tweede stem. Het ritme is huppelend en de tekst balanceert op de rand tussen hoop en vertwijfeling en wordt gebracht in onberispelijk Engels.  

OpenerTigress rolt de rode loper uit en zijn galmende gitaren en upbeat tempo nodigen uit tot een roadtrip met de plaat op repeat. Het is een prachtige ode aan een vrouw die eindelijk liefde bracht, al blijft er ook altijd nog een beetje dreiging onder het oppervlak sudderen. Een gevoel dat door de clip nog versterkt wordt.

Het grootste deel van de plaat klinkt ingetogener en introspectief, met een zanger die zijn stem nooit verheft, maar discreet zijn stem in dienst stelt van zijn nummers. Een enkele keer krijgt hij daarbij assistentie van Kate Stables (This Is The Kit). Dat is het geval op het ontwapenend tedere Sister waarin H-Burns zijn meest vaderlijke gevoelens boven laat komen.

Ook op Tourists horen we op de achtergrond een vrouwenstem, maar hier zijn het vooral een parelende Rhodes en een subtiele ritmesectie (waaronder Earl Harvin van Thindersticks op drums) die het zelftroostende wiegelied ondersteunen. Maar veel heeft H-Burns niet nodig. Luister maar eens naar Pretty Mess, waarin een piano en ’s mans stem volstaan om je aan de grond te nagelen en deelgenoot te maken van zijn diepste beslommeringen.

En dan is er nog afsluiter Friends, amper anderhalve minuut lang, maar de zanger valt meteen met de deur in huis: “All the friends I had in town are either dead or crazy or departed”. Alles lijkt zwart, maar dan scheuren de donkere onweerswolken open: “And then there’s you/ shining black and green/ and still above it.” Het is tekenend voor deze plaat waarop H-Burns schoonheid schept uit twijfels en verscheurdheid.

Kende u H-Burns al, dan heeft u dit kleinood wellicht al stiekem grijs gedraaid en als dat nog niet het geval was, doe het dan nu.

18 mei 2019
Marc Alenus