Grovgast - Heptager

Grovgast Enterprises

Heptager

Is het een vliegtuig? Is het een vogel? Nee, het zijn er twee en het zijn rare.

Grovgast is blijkbaar altijd op haar best aan het eind van het jaar. In november 2017 verscheen het debuutalbum ‘Diggids’ en nu wachtten Matthias Meersmans en Bram Van Houtte tot december 2020 om nog eens een plaat uit te brengen. En het mag gezegd: de inspiratie spat weer uit de groeven en ook de songtitels toveren weer geregeld een monkellachje tevoorschijn. Wat te denken van Retinarch of Böhmstöt bijvoorbeeld?

En op ‘Heptager’ staan tien van die nummers, allemaal opgenomen in de thuisstudio, Aka Joe HQ, die allemaal getuigen van een hang naar avontuur en humor. Deze Antwerpse Zappatisten doen het wel helemaal instrumentaal, maar door een grote variatie aan dynamiek zowel tussen als in de nummers blijven de twee boeien. Er zijn nummers die de lijn van het debuut doortrekken, maar er zijn er ook bij die meer genuanceerd, minimalistischer klinken, ook al doen op deze plaat de elektrische gitaren van de tijd bij Codasync opnieuw de intrede.

Bij opener Gorlayor primeert nog de akoestische gitaar die een een ongelijke strijd aangaat met de laag gestemde dubbele drums van Matthias Meersmans en de elektronische wurgslangen die beide heren uit de apparatuur laten ontsnappen. Ergens zitten ook een pratende bas, een solo met lepels en handgeklap verborgen, maar vraag ons niet waar.

Het funky Mystifogue dient zich aan met repetitieve elektronica, maar kiest dan het pad van The Subs waar dan weer plots een troubadour langs de kant zit met een akoestisch gitaartje. Ideeën buitelen over elkaar, maar toch weet de song aanstekelijk te blijven, net als Blokhawk waarin de bassynth een hoofdrol opeist.

Andere nummers als Choral Salt en het dissonante Retinarch kiezen dan weer resoluut de kant van de elektrojazz. Het eerste bevat ruige riffs en maakt gekke bokkensprongen. Het tweede heeft meer onverwachte wendingen dan de plot van de gemiddelde Vlaamse soap.

Het lichtvoetige Tweakdons is net als afsluiter San Solon een vreemd eendje in de bijt. Er zit aanvankelijk een dubkantje aan, maar overall is het de meest rustige track van het pak, ook al is de eerste minuut van Twinekrime opvallend rustig. Noem het gerust een adempauze halfweg de plaat voor de registers weer opengetrokken worden.

San Solon klinkt anders omdat het anders tot stand kwam dan de andere nummers. Het begon als een opgenomen improvisatie waaruit het duo dan de drumgroove fileerde, maar tegelijk de bas behield. Daarover werd dan een nieuwe drumpartij gelegd, passend bij de melodie. Het resultaat is een dronken, exotisch klinkende track die niet zou misstaan als soundtrack bij 'Bumba'. Hadden we her eerder al over humor?

‘Heptager’ is dus weer een eigenzinnige plaat, die geheel past in de catalogus van Grovgast Enterprises, maar die toch ook weer anders klinkt. Een regenboog met zeven geheel eigen, nieuwe kleuren.

24 januari 2021
Marc Alenus