Grouper - Shade

Kranky

Met 'Shade' brengt Grouper nummers samen die de hele vijftienjarige carrière overspannen. Negen nummers lang twijfelt ze tussen openheid en ondoorzichtigheid om te eindigen met wat misschien wel haar meest eerlijke en representatieve plaat tot hiertoe is.

Wij werden verliefd op Grouper in een kerk in Utrecht. Zang en gitaar vergeven van galm werden één van onze hoogtepunten op Le Guess Who 2017. Liz Harris' muziek is een vibe. Althans, zo zouden mensen, jonger dan wij, het verwoorden. Grouper slaagt er al vijftien jaar in muziek te abstraheren tot een emotionele essentie. In de eerste helft van haar carrière verdronk ze gitaar en haar breekbare stem in een zee van effecten. In de tweede, met 'Ruins' en 'Grid Of Points' als hoogtepunten, stripte ze de songs tot piano en stem. Less is more, of more is less: het resultaat blijft een langzame, warme, melancholische trip. Wij houden van allebei de Groupers.

Op 'Shade' blijft de piano voor het eerst sinds lang dichtgeklapt. Grouper bedient zich enkel van stem en gitaar. Waneer ze op Followed The Ocean de snaren meteen verdrinkt in distortion, lijkt ze zich op pre-'The Man Who Died in His Boat'-terrein te begeven, de tijd voor ze het effectenstation losliet.

Maar op het tweede nummer klaren de snaren meteen op. Wat volgt is een serie schetsen. Gitaartracks lijken ruw opgenomen, nauwelijks bewerkt. Vingers schuren op snaren en opnameruis schemert gezellig op de achtergrond. Unclean Mind, Ode To Blue en Pale Interior neigen naar fluisterende lo-fi indiefolk. Alleen probeert Harris geen verhaal te vertellen. Ze maakt geen punt, zoekt geen progressie. De achteloosheid van de nummers schept nabijheid en intimiteit. We begrijpen niet waarover ze praat, maar toch schijnt ze doodeerlijk.

Disordered Minds lijkt dan weer een verloren achtergrondtrack van My Bloody Valentine. Harris' stem woelt in galm. Maar weerom klaren de snaren snel op en keert de ongemoedereerde en ingetogen eerlijkheid terug. Deze keer in de vorm van persoonlijk hoogtepunt The Way Her Hair Falls. Een simpele arpeggioschets. Een liefdeslied. Een paar keer herneemt Grouper, alsof ze de tekst vergeet of een fout heeft gespeeld. Het is alsof we mogen mee luisteren hoe Harris oefent om het nummer te spelen voor een geliefde. Licht Grouper de sluier van abstractie?

Geluidstapijt Basement Mix en Kelso (Blue Sky), de afsluiters van Shade, lijken de enige nummers waar (een beetje) productioneel werk in gekropen is. Hoewel het goede nummers zijn, duwen ze de luisteraar weer op enige afstand. Kelso (Blue Sky) is een fijn wegdroomnummer, maar voelt koud na de intimiteit van The Way Her Hair Falls en Promise.

'Shade' is geen overzicht van vijftien jaar Grouper, noch is het een lukrake collectie songs. De plaat tuurt tussen de kieren. Het zijn schetsen, gedachten, gevoelens die zonder veel afvijlen worden losgelaten. 'Shade' is eerlijk en brengt de luisteraar dichter bij Harris dan ooit tevoren. Met tot spleetjes geknepen ogen kunnen we nog net door de nevel van abstractie kijken.