Le Guess Who? 2017 - Eclectisch hectisch
Utrecht, 9 november 2017 - 12 november 2017
We hadden het er al over in de in de preview: diegene, die het programma heeft samengesteld, heeft als kind nooit gepuzzeld. Het gaat niet alleen om harde keuzes. Die zullen er altijd zijn op een festival als dit. Het gaat om blokken die overlappen met shows die ervoor en erna plaatsvinden. Daarenboven zijn er dit jaar vraagtekens in het spel: verrassingsshows. Alsof de keuzes nog niet hartverscheurend genoeg waren... Maar het festival legt een uniek soort eclecticisme aan de dag in de programmatie en doet erg veel moeite unieke concerten te creëren door ongewone combinaties te maken van verschillende artiesten, genres en locaties.
We openden de dag met Eann, een stuk van drone-artiest Martijn Comes. Het werd gebracht op de beiaard van de monumentale, Utrechtse domtoren. In theorie een fantastische opener met spiritueel potentieel; in de praktijk een komische flop. Andere festivalgangers zijn blijkbaar niet in staat een programmaboekje te lezen (of weten niet wat carillon betekent) en stonden voor de deur van domkerk te wachten (en praten) tot de deuren opengingen. Waarschijnlijk dachten ze ook dat stroboscopen standaard zijn in Nederlandse kerktorens. Het stuk verdronk bijgevolg in geroezemoes. Jammer, want, zoals gezegd, had de vrij groots aangepakte opener heel bijzonder kunnen zijn.
Van beiaard naar noise, Le Guess Who's eclecticisme vraagt enige aanpassing van je oren. Jazzdrummer Han Bennink vulde zijn curatorschap simpel in: hij nodigde een pak artiesten uit en jamt simpelweg met hen. Een risicovolle aanpak, maar de tachtigjarige Bennink is niet voor niets een grootheid in het jazzlandschap. We zagen hem met Keiji Haino, een Japanse kameleon/noisekunstenaar. Het was een interessante performance, met Haino die over het podium kronkelde en zijn gitaren aanviel met basketballen en Bennink die erop los drumde. Muzikaal was het onbegrijpelijk, te atonaal, te losgeslagen. Wij vermoeden dat Han en Haino ook niet helemaal op elkaar afgestemd raakten. Ze stopten ook een kwartier vroeger dan voorzien.
Op naar wat wij hadden aangekruist als één van de hoogtepunten van het festival: Grouper en Paul Clipson in de Domkerk. Grouper bouwde een heel ambient set, laag reverb op laag reverb werd gebouwd met stem, gitaar en een bootlading effectpedalen. De set hield perfect de lijn tussen melancholisch en euforisch en creëerde atmosfeer. Paul Clipsons Super 8-clips vulden die sfeer feilloos aan. Het samenspel tussen beeld, geluid en omgeving maakte van dit concert een alomvattende belevenis.
Na Grouper snelde iedereen naar twitter om te kijken wat één van de befaamde vraagtekens was. Het bleek om Mariam & Amadou te gaan, een muzikantenduo uit Mali. Ze mixen classic rock en Malinese tradities met elementen en instrumenten uit de rest van de wereld en zetten de Grote Zaal van Tivoli-Vredenburg op hun kop. Er was te weinig muzikale variatie om ons tot het einde geïnteresseerd te boeien, maar energie genoeg om de rest van het volk aan het dansen te houden.
Van wereldmuziek naar darkwave disco. Essaie Pas, een nieuw vehikel van Canadese muzikante en poëte Marie Davidson mengt dystopische soundscapes met dreunende beats; dat alles analoog. De set zat bij wijlen heel goed in elkaar, maar miste richting. De beats waren bovendien iets te eenvoudig om de brede soundscapes te dragen. Essaie Pas bleef te veel hangen tussen dansen en immersie. Wij haastten ons naar de laatste show van de dag, The Ex.
De Nederlandse punkband gaat al mee sinds eind jaren zeventig en incorporeerde door de jaren heen heel wat andere genres. Wat ze gisteren brachten leek op een mengeling van postpunk, krautrock en funky ritmes. De drie gitaren trokken een muur op van vaak atonale riffs; zanger De Boer schreeuwde erop los. The Ex speelde in een kleine cafézaal, een aangename afwisseling met de auditoria van Tivoli-Vredenburg en de band slaagde erin de zaal te overstijgen.