Green Day - Father Of All Motherfuckers

Reprise Records

Father Of All Motherfuckers

Green Day trekt nog steeds volle zalen en weet tot op de dag van vandaag nog alle festivals waar ze optreden te headlinen. Best bijzonder, aangezien de heren sinds 2009 geen noemenswaardig album meer hebben afgeleverd. Nu is er dan toch weer eentje die het beluisteren waard is.

'Father Of All Motherfuckers' is alweer het dertiende studioalbum van de band. En het eerste dat opvalt zijn de korte nummers op de plaat. Waar we onderhand gewend begonnen te raken aan tergend lange rockopera's, die de tien minuten ruim overschreden, worden we er op deze plaat niet mee verveeld. Met een totale duur van minder dan een half uur is 'Father Of All Motherfuckers' ook meteen het korste album dat Green Day ooit heeft uitgebracht. De tien songs, die de nieuwe plaat telt, klinken best fris en fruitig en er lijkt hier en daar een nieuwe wind door de band te waaien.

Met die nieuwe wind bedoelen wij dan de energie, die teruggekeerd lijkt te zijn; de energie die sinds 2009 eigenlijk nergens meer te bespeuren was. Het trio lijkt er weer zin in te hebben. Of ze zijn het inspiratieloos decennium eindelijk voorbij. Green Day wil op deze nieuwe plaat vooral niet te geforceerd als de oude Green Day klinken, hetgeen ze voorheen wel probeerden en wat totaal verkeerd uitpakte met drie onwijze jankalbums - 'Uno!', 'Dos!' en 'Tré!' (2012) als gevolg.

Hoogtepunt van dit album is het jaren zestig rock-'n-rollende Stab You In The Heart, dat bruist van de energie. Vooral de lol, die de band erin heeft, is hier in af te horen. In het daaropvolgende en eveneens uitstekende Sugar Youth horen we dat Green Day dan toch nog niet uitgeblust is. Voor de fans die afhaakten na 'Warning' (2000) zal deze nieuwe plaat opnieuw een bittere pil om slikken zijn. Zij kunnen 'Father Of All Motherfuckers' best links laten liggen. Maar wie de band tot na 'Nimrod' (1997) trouw is gebleven, is dit echt een verademing. 

Green Day heeft dan toch nog niet afgedaan, ook al blijft dit de bevestiging dat ze het iconische 'Dookie' (1994) nooit, maar dan ook nooit meer zullen overtreffen.

18 februari 2020
Jerre Hoetink