Green Day - Tré!

Reprise

Daar is Green Day weer. Een paar maand geleden stelden we nog 'Uno' voor en nu kregen we als vroeg kerstcadeau 'Tré', het laatste deel van de trilogie , onder onze neus geschoven. Toch kwam de release van Tré er niet zonder slag of stoot. 

Zanger-gitarist Billie Joe Armstrong werd met spoed opgenomen in een ontwenningskliniek nadat hij tijdens het iHeart Radio Music Festival in Los Angeles helemaal het noorden kwijt was geraakt omdat de set van Green Day drastisch ingekort werd. Billie Joe sloeg zijn gitaar aan diggelen. Hoog tijd om in te grijpen en de rocker te laten afkicken van drank en drugs, waardoor de resterende concerten van dit jaar noodgedwongen afgelast  werden. Ondanks dit alles bleven de fans erin geloven en besloot de band om 'Tré' vroeger dan verwacht te releasen als dank voor de trouw.

Zelf omschreef de band hun trilogie als volgt: het eerste album zou de mensen in de stemming moeten brengen om te feesten , het tweede  zou een feest op zich zijn, terwijl 'Tré' the day after zou voorstellen. Wie dacht dat dit een album vol melige nummers zou zijn zonder enige inhoud kan op zijn tellen terugkomen want Green Day hanteert hier, net als De Standaard, het motto "Verwacht het onverwachte." 

De alomtegenwoordige gitaar, het aanstekelijke ritme  en de prachtige stem van Billie Joe zijn de ingrediënten van zowat elk Green Day-nummer. Toch is 'Tré' meer dan dat. Er staan pareltjes van rustige nummers op zoals Brutal Love, Missing You en Drama Queen waarbij het vooral de combinatie van een al dan niet akoestische gitaar en Armstrongs stem is die door merg en been gaat. '

Op 'Tré' vind je ook nummers die je doen terugdenken aan de beginjaren.  X-kid en Sex, Drugs and Violence bijvoorbeeld, die duidelijk maken dat  punkrock nog leeft. Hoewel de Californische rockers  zelf juist  tram vier opgestapt zijn, wanen ze zich af en toe nog twintig, hetgeen zich vertaalt in heerlijke rebelerende teksten als "Sex, drugs & violence / English, math & science / Safety in numbers / Give me, give me danger / Well I don't wanna be an imbecile? / But Jesus made me that way".

'Tré' zou geen Green Day-album zijn als er geen instant meezinger van formaat op zou staan. Deze keer is die eer weggelegd voor 99 Revolutions en Dirty Rotten Basterds. De combinatie  van het hoge meezinggehalte en de hevige drums zorgen ervoor dat deze nummers niet onopgemerkt voorbij gaan. Zeker en vast niet op de vele  zomerfestivals die Green Day volgend jaar zal headlinen. Je kan er zeker van zijn dat er uit volle borst meegezongen zal worden.

Het allerlaatste nummer van deze Green Day-trilogie, The Forgotten, werd onlangs nog gebruikt als soundtrack voor de allerlaatste Twilightfilm. The Forgotten vat de hele Twilightsaga perfect samen in een drie minuten durende nummer over gebroken harten en de zoektocht naar eeuwige liefde. Het album eindigt zo als het begon namelijk met een rustig nummer, dat je vanaf de eerste noot bij de keel grijpt.

Hoewel de cirkel rond is, staan de Californische band nog drukke tijden te wachten. Zo zal de band volgende jaar  beginnen aan hun Europese tournee met -  zoals in 2010 - Kaiser Chiefs in het voorprogramma en wachten ook de vele zomerfestivals op de komst van dit olijke trio. En alsof dat nog niet genoeg is, worden de fans in 2013 verwend met 'Quatro', een documentaire over de trilogie. Wordt zeker en vast vervolgd.