Grandbrothers - Late Reflections

City Slang

We lieten je vorige keer al weten dat het Duits-Zwitserse Grandbrothers helemaal geen broers zijn van elkaar. Maar dat het eerder gaat om een soort van creatieve bloedsbroeders, die grootse - grandioze? - muziek maakt. Dit in de vorm van neoklassieke pianocomposities uit een “grote” vleugelpiano met een lichte elektronische touch, maar ook met een uit dancemuziek geleende ritme- en herhalingsfactor. Een soort van akoestische dance op piano. Quoi?

Voor vierde langspeler ‘Late Reflections’ kozen toetsvirtuoos Erol Sarp en software engineer Lukas Vogel voor niet minder dan de impressionante Dom van Keulen. Kwestie van de ruimtevullende pianomuziek nog wat extra… ruimtegevoel te geven. Het is trouwens tot op heden de enige keer dat dit Unesco werelderfgoedmonument mocht gebruikt worden voor dit soort van muziekopnamen. Alvast geen slecht vertrekpunt dus. De titel van deze plaat gaat slaat dan ook op wat het betekent om de groteske architectuur van een middeleeuwse kathedraal te laten blenden met muziek die zevenhonderd jaar jonger is.

Ergens hoeft het dan ook niet te verbazen dat het ritmische, clubgetinte aspect van Grandbrothers de muziek op deze plaat ietwat naar de achtergrond geduwd is en dat de sfeer meer naar voren komt. Waarbij een etiketje als “ambient” af en toe al eens om de hoek komt kijken.

Niet dat je overigens moet vrezen een zweefplaatje te horen. De vingervlugge pianomotieven van Sarp vormen nog steeds een ritmische ondergrond voor melodieus virtuoze bovenlagen, die op zich weer subtiel doorvlochten worden met licht-psychedelische scapes en effecten. Check het vrolijk hippende North South maar even, waar je zonder twijfel mee op je stoel gaat wippen. Alsof dat nog niet volstaat, komt daar bij single Infinite zelfs nog een schuifelende breakbeat bij. Dus dat geeft ook nog steeds een stevige drive – af en toe bijna drukte – aan deze instrumentale toetsenmuziek. Alsof je naar Moby's oldskool piano-intermezzo’s aan het luisteren bent.

Ritme en texturen zijn dus voornamelijk de parameters waar dit duo mee goochelt. En natuurlijk ook met galm en subtiele echo, die grotendeels uit de natuurlijke omkadering van de kathedraal voortkomt. Het is trouwens ook de enige bron, naast de vleugelpiano zelf, die Grandbrothers gebruikt en daar houden ze krampachtig aan vast: beperking als stimulans voor creativiteit. (of ook: de ritmes zijn elektronische manipulaties van kloppen, slagen of strelingen van het instrument).

Dat alles betekent dat je dit album nu eens echt en gemeend door een hoofdtelefoon of op een steviger volume dient te beluisteren. Dan krijg je niet enkel de fantastische melancholie van een trage Ólafur Arnalds-alike song als On Solid Ground stevig binnen, maar ook de eindeloos diepe galm van de vleugelpiano en de begeleidende tics. En dan besef je ook helemaal waar die bandnaam nu voor staat.

Initieel zouden Grandbrothers twee songs opnemen voor het unieke concert op 26 augustus 2022 in de hoofdvleugel van de Dom. Maar bij de voorbereiding bleek de klank in dit lege, gigantische monument zo overweldigend, dat de heren zich wel verplicht voelden een hele plaat te componeren. In plaats van te kiezen voor een live album, gingen de opnames in de kathedraal vooraf aan het concert, ’s nachts en na sluitingsuur. Kwestie van zowel de sound op punt te zetten als de leegte van de ruimte optimaal te benutten. En die magie voel je.