Grace Cummings - Ramona
Ato Records
De komkommertijd heeft één voordeel: je kan nog eens een blik in de koelkast werpen om te zien welke albums er ten onrechte zijn blijven liggen en toch nog niet de vervaldatum hebben bereikt.
Eén van die platen is zeker deze van Grace Cummings. De opvolger van ‘Storm Queen’ klinkt tegelijk grootser en beter uitgebalanceerd, maar ook minder grimmig. Het folky element is zo goed als verdwenen, al waart de geest van Dylan nog rond in de titeltrack Ramona. De redenen zijn uiteenlopend: ‘Storm Queen’ werd geschreven tijdens de duistere dagen van de pandemie en het is de eerste keer dat Cummings samenwerkte met een producer.
En die producer is niet van de minsten: Jonathan Wilson, zelf een gelauwerd artiest, maar ook producer van Father John Misty en Angel Olsen. Hij weet hoe hij de stem van Cummings (vijf op de schaal van Saffir-Simpson) moet omringen: met zwierige strijkers, pompende koperblazers en gierende orgelklanken. Vanaf opener Something Going 'Round, waarin ook nog een koor en rollende paukenslagen te horen zijn, wordt dat duidelijk.
Maar zoals het vaak gaat, is een sterkte ook een valkuil. Cummings' stem kan je zodanig omver blazen dat je veilig binnen gaat schuilen in een onderaardse bunker. Gelukkig blijkt ze zichzelf daar ook van bewust te zijn. Ze laat zich dus geregeld vrijwillig intomen en gebruikt de stem erg afwisselend, van zacht naar hard en omgekeerd, vaak zelfs binnen één song, zoals in het treurlied Work Today (And Tomorrow) en in de aanzwellende ballad A Precious Thing. Maar het mooiste voorbeeld is Common Man, een sterk nummer met ingetogen “ooh ooh oohs” en geborstelde drums, waarin ze zichzelf voorstelt als een cowboy te paard, dravend richting de horizon, hoog verheven boven de “gewone man”.
Veel nederiger klinkt ze in het daaropvolgende Without You, een troostlied voor zichzelf na het verlies van een geliefde waarin ze hint naar de parkieten van Townes Van Zandt, die hem overal vergezelden als trouwe vrienden. Het is het begin van het meer ingetogen deel van de plaat, waarin ook de instrumentatie langzaam wegsmelt tot er enkel nog een piano overblijft in afsluiter Help Is On Its Way.
Cummings weet dus nu al drie albums lang te evolueren en toch hebben we het gevoel dat we het beste nog niet van haar gekregen hebben. Op single On And On kwam ze al dichtbij de perfectie en over het algemeen klinkt ze nog altijd theatraal op deze plaat, maar ook gracieuzer dan voorheen. Haar leeftijd is een goed bewaard geheim, maar als ze niet voluit voor het acteren kiest, zou ze ons nog wel eens lang kunnen blijven trakteren op straffe platen.