Godspeed You! Black Emperor - Asunder, Sweet And Other Distress

Constellation Records

Canadese cultband Godspeed You! Black Emperor wordt op handen gedragen door eenieder die van intrigerende, mysterieuze, dwarse muziek houdt. Ook op de nieuwe plaat is er weer die specifieke setup (drie gitaren, bassen, drums, cello en viool) en dito materiaal (lees: lange, instrumentale klanktapijten die niet zelden een tien- tot dertigtal minuten aanhouden).

GY!BE verklankt zowat de ultieme fuck you aan de mainstream. De band hult zich bij optredens in donkere, schaduwrijke omgevingen waarbij ze zich bedienen van schimmige beelden. En niet zelden vertolken ze hun anti-commerciële houding via symboliek. De lammetjes op de hoes ogen dan wel misschien onschuldig maar zijn het niet. En dat geldt ook voor de mensheid an sich.

Op het laatste album, alweer in stemmig zwart-wit artwork gehuld, zijn vier taaie lappen muziek te horen die hardcore GY!BE fans ongetwijfeld zullen herkennen als de livesuite die als Behemoth door het leven gaat. Voor hun doen is het een relatief kort album geworden (vier tracks, veertig minuten speellengte). Geen dubbelaar, zoals het ultieme ‘Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven’, maar gebald, strak en - raar maar waar - sexy.  Klankmatig blijft GY!BE in hetzelfde vaarwater steken als voorganger ‘Allelujah Bend Don’t Ascend’, maar daar staat tegenover dat het een waanzinnig en uniek geluid is, dat de band voortbrengt.

Opener Peasantry Or Light Inside bedwelmt je van bij de eerste, woeste gitaaruithalen. De aarde siddert en beeft. GY!BE, een achtkoppig muziekcollectief, gaat er weer met alle macht tegenaan. Meerdere elektrische gitaren, bas, drums, en dat geheel aangelengd met sierlijke cello- en vioolpartijen zorgen voor een groepsgeluid dat nergens zijn gelijke kent. Onaardse postrock en noise, maar voorzien van zowel melodie als harmonie.

Lamb’s Breath komt het best tot zijn recht in het pikdonker. Obscure, schurende drones klinken alsof je als luisteraar op een plaats aanbeland bent waar je liever niet wil zijn; in het slachthuis bijvoorbeeld. Scary as shit. De band omarmt maar al te graag het experiment, wat hier duidelijk hoorbaar is. Je hoort haast de (niet zo onschuldige) lammetjes net niet geslacht worden.

En dan is er zeer kort even stilte. End of transmission. Een soort klankmatig gedachtestreepje.

De titeltrack Asunder, Sweet trekt met zijn zes minuten aan het kortste eind. De track begint daar waar de vorige uitdoofde. Het collectief ontwikkelt gaandeweg een experimentelere drive. De track speelt met allerhande geluiden - horen we daar ergens het geluid van een racewagen of een straaljager op de achtergrond? - en toch duiken er pittige, dwarse melodietjes op die met elkaar vervlochten raken en zo een donker en gevaarlijk klanktapijt vormen.

De voorbode voor Piss Crowns Are Trebled, dat de luisteraar meteen op zijn plaats zet en aanvoelt als een dolle eenmansafdaling richting hellevuur. GY!BE is er dan ook de band niet naar om de dingen half aan te pakken. Driest feedbackende gitaren met sierlijke, gracieuze viooluithalen. En toch weten ze met veel grandeur een erg melodieuze koers te varen.

‘Asunder, Sweet And Distress’ laat een band horen die, in afwachting van een duidelijkere richting, tijdelijk blijft trappelen. Hun laatste boreling getuigt opnieuw van oprechtheid en morele ethiek. Geen grote vernieuwingen of innovaties, maar voor de fans een zoveelste bewijs van de uniciteit van deze oppermachtige band, die ook op mindere dagen probleemloos de verzamelde concurrentie naar huis speelt.