Glitterpaard - Thursday
Polymoon
Ons landje aan de Noordzee heeft altijd iets met paarden gehad. Van in de Romeinse tijd worden onze streken geroemd om de paarden. Door de eeuwen heen ontwikkelden zich uitstekende paardenstambomen voor trek- en strijdpaarden, maar de voorbije decennia gooien vooral de springpaarden hoge ogen (vraag het maar eens na bij Bruce Springsteen). Hier bij ons vinden connaisseurs het beste van het beste. “Maar wat heeft dit alles nu met muziek te maken?” horen wij u zich al afvragen.
Aan de erelijst van Belgische paardenrassen kunnen we sinds kort een nieuwe naam toevoegen: Glitterpaard. Toegegeven, in de US of A was er rond de eeuwwisseling al een Sparklehorse die melomanen wist te begeesteren met Mark Linkous die de teugels stevig in handen had. Met het bestaande genenmateriaal werd door een collectief Vlaamse muzikanten een hommage aan het moederpaard in elkaar gestoken. Glitterpaard was geboren, een verzameling muzikanten, waarvan de som de verschillende delen van raspaarden Philip Bosschaerts, Johan Verckist, Damien Vanderhasselt, Sarah Pepels en Frederik Bastiaensen oversteeg. De debuutplaat ‘Glitterpaard’ uit 2022 was het resultaat van een eigenzinnige zoektocht naar een eigen smoel, na een start als Sparklehorse tributeband. Een plaat die wrong en schuurde op de juiste plaatsen en ons naar meer deed uitkijken. En toen werd het om uiteenlopende redenen terug stil rond de band. De wekelijkse opnamesessies op donderdag brachten terug enige orde in de donderende chaos. ‘Thursday’ is zo de titel geworden van de zoektocht, die in al haar veelzijdig- en gelaagdheid tot een raspaard is uitgegroeid.
Om maar eens te beginnen bij het begin: Lost In Your Gold laat ons aan het begin van de plaat al even ondersteboven achter, net als toen we het voor de eerste keer hoorden enkele maanden geleden. Toen werden we volledig binnengetrokken in deze melancholische dagdroom met Sgt Pepper-allures. Een fragiel nummer, zo luxueus gearrangeerd dat het pijn doet. Er gebeurt zoveel met laagjes vervormde gitaren, vocoders, strijkers en nog zoveel meer, dat je telkens weer nieuwe dingen voorbij hoort komen. Of je kan je ook gewoon onderdompelen in een pracht van een nummer over hartzeer, en de getormenteerde ziel wat rust gunnen. Die mijmering houden we nog even vast in opvolger Quiet Boys die “don’t break, they just fade out”, over idealen en dromen uit vervlogen dagen waarbij die boys “forgot dreams but wrote down the last crumbs of night”. De stonerrockgroove van Black Page noemden we ooit “rock-’n-roll op zijn smerigst en zo hebben we het graag”. We wensen daar uitdrukkelijk geen woord van terug te nemen. Punt aan de lijn. Underdressed is dan weer een bedrieglijk eenvoudig lijkende song, die een zalvende samenzang tussen de stemmen van Philip, Sarah en Johan in zich draagt, als een dekentje voor het gekwelde gemoed. In Big Fun huist een dromerig en koortsig triphopsfeertje. Of zoals de band het zelf omschrijft: “Sparklehorse meets Dr Dré”. We verklapten u vroeger al dat Glitterpaard niet voor één gat te vangen is. Het zijn gewoon veel verschillende paardjes.
De Romeinse god Jupiter en de Noorse god Donar zijn beiden ook bekend als donderaar(s) en worden beiden geassocieerd met donder, bliksem en stormen. Dat mag duidelijk blijken uit Days Of Jupiter, een instrumentale oplawaai van jewelste die ons van de sokken blaast. Subtiliteit maakt plaats voor bruut natuurgeweld om van te smullen. Raw power zonder mededogen. Was elke dag maar een donderdag. Eenzelfde dwingende, voortsnokkende groove kennen we uit de eerste vooruitgeschoven single Mythomania, die we na het lange wachten als kort maar krachtig band statement in de oren gepriemd kregen. Een wall of sound en distortion rond een gebroken hart gewikkeld. End Scene lijkt dan weer geplukt uit de soundtrack van een zwart-wit roadmovie, opgebouwd uit laagjes soundscape en een lading geluidjes die ronddwalen en om aandacht smeken om bij een volgende luistersessie ontdekt te worden.
Om de plaat af te sluiten, neemt Lay Me Down ons mee op de rug van het galopperende Glitterpaard over de uitgestrekte prairies, in tranen mijmerend over (alweer) een verloren liefde. “Walking in our home alone / … / When she settled for the other one things got sour”. Aan de einder duikt een bloedrode zon onder de horizon. Het Glitterpaard hinnikt zachtjes mee.
Hat artwork rond de plaat is van de hand van Glitterfan Pierre Hendrickx, die glitterende paardjes “crocheteerde” die speels in de lens kijken. Kwetsbaar, maar met een eigen willetje. Als een jong veulen in het rond springend en sprankelend de wereld verkennen. De gouden manen trots wuivend in de wind. Glitterpaard ten voeten uit.
De groep stelt ‘Thursday’ voor in thuisstad Antwerpen op 20 september e.k. in De Roma. Maar omdat er een nieuwe parketvloer in de zaal gelegd wordt, maakt men er van de nood een deugd met “De Roma breekt uit!” Onder deze naam worden er een reeks exclusieve concerten geprogrammeerd in Theater Troubleyn even verderop. U zal zich moeten haasten om nog tickets te pakken te krijgen voor deze releaseshow. ‘Thursday’ komt niet geheel verrassend uit op donderdag 18 september op Polymoon Music. Omdat het nu eenmaal niet altijd ‘Wednesday’ kan blijven.