Ghost - Prequelle
Spinefarm Records
Hoge verwachtingen leiden al te vaak tot teleurstellingen, toch was het enthousiasme op de redactie groot, toen de nieuwe Ghost eindelijk in de virtuele brievenbus terechtkwam. Vorig jaar werd de Zweedse muzikant Tobias Forge nog geout als mastermind achter de lugubere, Zweedse metalsensatie en nu volgt met 'Prequelle' het album waarmee de bende rond Papa Emeritus – excuseer, Cardinal Copia – van cult naar headliner poogt te evolueren.
De vooruitgeschoven singles Rats en Dance Macabre lieten alvast een Ghost horen dat zich overvloedig heeft laten inspireren door de meer commerciële jarentachtigmuziek. Bij die laatste song viel ook het eerder cheesy refrein nogal hard op. “I just wanna bewitch you in the moonlight / I just wanne be with you all night”, die nieuwe hartjes, die Forge hoopt te winnen, zullen toch niet vanonder een vol genaaide jeansvest of metalshirt komen.
Catchiness is nu eenmaal altijd een van Ghosts voornaamste kenmerken geweest en daar doen ze nu met alle plezier nog een schepje bovenop. Verschillende van de negen (de albumintro Ashes niet meegerekend) nummers nestelen zich dan ook met alle gemak ergens achterin je hoofd. Dan denken we bijvoorbeeld aan See the Light, waarin Forge lyricaal lijkt af te rekenen met de ex-bandgenoten: “Many a rat I befriended / and so many a thorn stood between”, of “Every day that you feed me with hate, I grow stronger.”
Wel relatief nieuw voor de gemaskerde Zweden zijn enkele instrumentale tracks. Waar Spöksonat en Devil Church vanop 'Meliora' nog verwaarloosbare tussenstukjes waren, staan Helvetesfönster en vooral het geweldige Miasma toch helemaal op zich. Een stevige gitaarriff, het keyboard dat de melodie verzorgt totdat de harmoniegitaren die taak overnemen, wat heen- en weergesoleer tussen de beide gitaristen en het keyboard en tot slot zelfs een saxofoon die zich op meesterlijke wijze komt moeien. Kwestie van de eightiesvibe weer helemaal terug te brengen.
Een keerpunt lijkt daarna te zijn ingezet. De rockers hebben we achter de rug. Na Dance Macabre, daarnet al besproken, wordt een tragere en nog meer theatrale tweede albumhelft ingezet met nummers als Pro Memoria, Witch Image en orgelpunt Life Eternal, een pianoballad die er bij liefhebbers van het genre zeker vlotjes zal ingaan. Bij deze lijkt Ghost nu echt wel klaar voor mainstreamsucces en grote arena's. De zware jongens, die de band voordien al verketterden wegens te commercieel, zullen er nu al helemaal niets meer moeten van weten. Zeg niet dat ik u niet verwittigd heb!