Gesaffelstein - Novo Sonic System
Columbia Records
Wat moeten we hiermee? Gesaffelstein stond in ons muzikale archief gelijk aan vuile technonummers waar je urenlang op los kon gaan. Een heerlijke dansplaat is het allerminst geworden. Daft Punk-afkooksel kunnen we missen als kiespijn, maar de filmische tracks werpen een ander licht op Lévy zijn talenten. ‘Hyperion’ zal dus zeker niet bijblijven als de klassieker die Gesaffelstein ooit zal maken. Laten we het met een beetje goede wil een overgangsplaat noemen.
Noem het luiheid of plat opportunisme, wij zien het als perspectief bieden aan de huidige situatie. Bovenstaande alinea was de uitsmijter van onze ‘Hyperion’-recensie enkele maanden geleden. Na vijf jaar stilte was Mike Lévy alias Gesaffelstein eindelijk terug, zij het om een wisselvallig album af te leveren. Enkele maanden later brengt de Franse prins van de techno een ep uit die een hoop oude twijfels wegneemt, maar er ons met even veel nieuwe opzadelt.
‘Novo Sonic System’ toont - in tegenstelling tot ‘Hyperion’ - wel meteen de ware aard. Al van bij openingstrack Orck zijn de intenties van deze plaat duidelijk: iedereen moet en zal dansen. Het ritme gaat meteen de hoogte in en een stel gejaagde drums en pulsende synths doen ons al aardig zweten. De "eh-eh" geeft de song een punk-vibe en beantwoordt de vraag: ‘Wat als The Ramones ooit een danceplaat hadden gemaakt?’
Op Dance X gaat het er minder gejaagd aan toe, maar dat maakt het nummer niet minder dansbaar. De track is vintage Gesaffelstein en bevat alle elementen die ons bij onze eerste ontmoeting in katzwijm deden vallen: fluisterende vocalen, een lome, maar ritmische basdrum en de arpeggiator van Satan himself. Wat hebben we deze muziek gemist.
Een opvallende vaststelling: geen enkele song na Dance X haalt de derde minuut, wat zowel een voordeel als een nadeel is. Ignio klokt af op twee minuten drie, Doom doet nog straffer en houdt het na een minuut vijftig al voor bekeken. Dat maakt dat die nummers vaak niet meer zijn dan een schets, een muzikale vingeroefening, zo u wil. Ook afsluiter Metalotronics bevestigt het cliché over de duur van mooie liedjes. Natuurlijk bestaan clichés om van de baan te worden geschoven, een les die we Mike Lévy bij deze ook willen leren, want dit smaakt echt wel naar meer.
Nu rest ons enkel de vraag: waarom? Waarom brengt Lévy eerst het bij momenten uiterst platte ‘Hyperion’ uit om dan enkele maanden later dit vulkanische brokje techno op de wereld los te laten? Al weten we ondertussen niet of we Gesaffelstein nog onder die noemer mogen plaatsen. Als zelfs de artiest het niet meer lijkt te weten, wat moeten wij dan zeggen? Laten we het er gewoon op houden dat ‘Novo Sonic System’ het tussendoortje is dat ‘Hyperion’ had moeten zijn, zij het in uitgesteld relais.