Gesaffelstein - Hyperion

Columbia Records

Vuile beats, een zuchtende vrouwenstem en een pakje sigaretten, meer had Gesaffelstein in 2014 niet nodig om de Barn van Rock Werchter in lichterlaaie te zetten. Sinds dat legendarische optreden kregen we een even onverklaarbare als ongezonde fascinatie voor de Franse technoprins. Helaas werd het kort daarna vrij tot zeer stil in het kamp van Mike Lévy, tot enkele maanden geleden Reset verscheen.

Onheilspellende synths en een duistere saxofoonsample maken meteen duidelijk dat Gesaffelstein na al die jaren nog geen haar veranderd is. Reset is een nummer dat heel de avond opspeelt in duistere discotheken waar de verdovende substanties en witte poeders door elkaar vliegen; een schitterende voorbode van een plaat waarvan we verder niet weten wat we er mee moeten.

De titeltrack opent de plaat met een pulserende synthlijn en klinkt vrolijker dan verwacht, al blijkt het even later een perfecte opener. Het contrast tussen Hyperion en Reset zorgt namelijk voor een heerlijk schizofreen gevoel. Reset hadden we al bewierookt. We durven zelfs zo ver gaan om het een Gesaffelstein-classic in wording te noemen.

De schizofrenie slaat jammer genoeg helemaal door Bij Lost In The Fire. Hier is er iets grandioos fout gelopen tijdens het mixen van ‘Hyperion’, want plotseling lijkt het alsof we naar een album van The Weeknd aan het luisteren zijn. Wat op het eerste gehoor een vreemde samenwerking leek, blijkt helemaal geen samenwerking te zijn. De invloeden van Lévy zijn amper tot niet te horen en het verschil in stijl en kwaliteit tussen Lost In The Fire en Reset voelt aan als een glas ijswater in je gezicht.

Ever Now is een niemendalletje van net geen twee minuten, maar bevat wel die heerlijke onderhuidse spanning. Blast Off met Pharrell Williams is in hetzelfde bedje ziek als Lost In The Fire: te poppy, te hard gemikt op de hitlijsten. En het breekt bovendien opnieuw de sfeer. Bij momenten lijkt het alsof Lévy het kookboek van Daft Punk gevonden heeft en er ook mee aan de slag wou gaan. Geef ons dan maar So Bad: een hese vrouwenstem met ijzige klanken op de achtergrond, een topper waar wij niet genoeg van krijgen.

Forever is dan weer net niet voldoende. Het is niet het soort muziek waar je op de tekst moet beginnen letten, wat niet wegneemt dat je met dit soort teksten moet afkomen. Muzikaal is het niet slecht, maar echt openbarsten doet het pas, als de stem verdwijnt en Lévy helemaal loos mag gaan met allerlei bliepjes en piepjes.

Ondertussen zijn we er al achter dat consistentie en cohesie niet de woorden zijn om deze plaat te omschrijven. Een these die door songs als Vortex en Memora opnieuw duidelijk wordt. Twee prachtige songs waar we absoluut niets verkeerd over kunnen of willen zeggen. Al zijn het vooral luisternummers voor op een fantastische soundtrack; een omschrijving die ook opgaat voor afsluiter Humanity Gone, een meesterlijke, tien minuten durende symfonie.

Wat ons opnieuw bij de vraag brengt: "Wat moeten we hiermee?" Gesaffelstein stond in ons muzikale archief gelijk aan vuile technonummers waar je urenlang op los kon gaan. Een heerlijke dansplaat is het allerminst geworden. Daft Punk-afkooksel kunnen we missen als kiespijn, maar de filmische tracks werpen een ander licht op Lévy's talenten. ‘Hyperion’ zal zeker niet bijblijven als dé klassieker die Gesaffelstein ooit maakte, daar zijn we heilig van overtuigd. Laten we het met een beetje goede wil een overgangsplaat noemen.