Galine - Alpha

Polymoon

Na twee ep’s en een rits singles sinds 2018 komt de Gentse (ingeweken Nederlandse) zangeres eindelijk met een volwaardig album. En daar is hard aan gewerkt.

Galine is geen meisje meer. Drie jaar geleden noemde ze zichzelf al vrouw op Woman en het is dus ook niet meer dan normaal dat dit album ook erg volwassen klinkt. Er werden kosten noch moeite gespaard en samen met Koen Gisen (Meskerem Mees, The Bony King of Nowhere,…) werden de elf nummers mooi ingebed in een volle sound, die niet meer zo elektronisch klinkt als het eerdere werk. Met de ep ‘Lilith’ vergeleken we haar met Ivy Falls. En dat gaat eigenlijk nog steeds op, ook al heeft Galine een stem die enigszins neigt naar die van Florence Welch en is theatraliteit haar niet vreemd.

“’t Leven is als toneel en wij zijn de spelers”, zong Will Tura al lang geleden en ook Galine neemt het toneel als metafoor. We zien haar op de bühne liggen, de volgspot op haar gericht op de hoes van dat eerste album dat fungeert als een soort muzikaal dagboek, een poging ook om was neer te leggen en een nieuwe start te maken.

Net zoals iedereen kreeg Galine te maken met desillusie en uit elkaar spattende kinderdromen. Ze verwerkte die in diep persoonlijke nummers op een manier waardoor ze kunnen resoneren met iedereen. Nooit kom je helemaal te weten wat de exacte inspiratie was voor een song, maar de emoties zijn universeel. Als ze bijvoorbeeld zingt: “I’ll breathe again / All will go silent / Wish I could let you go / And I could keep on hiding” (uit Wish I Could), weet je dat ze worstelt. Waarmee of met wie kan je zelf invullen naargelang je eigen struggles. En als ze “Under pressure, under pressure / Can't forget a life to live”, zingt, herken je vast je eigen overdrukke agenda en de problemen om alle balletjes in de lucht te houden. En zoals in het echte leven, is er ook ruimte voor plezier en hoop. Dancing In The Dirt, met de opzwepende baslijn en zwierige strijkers, getuigt daarvan. En het jazzy en groovy In The Name Of Love toont nog eens de vrouwelijke kracht.

‘Alpha’ is een heel rijk gearrangeerde en dynamische plaat met af en toe een rustiger, akoestisch momentje zoals de pianoballade Frida. Galine lost er alle verwachtingen, die de voorbije jaren werden opgebouwd, moeiteloos mee in.