FULCO - Het Vermoeden

Rockoco

Waar de debuutplaat al eens een tikkeltje weerbarstig was, is dat op 'Het Vermoeden' minder het geval. Is dat een probleem? Absoluut niet!

Fulco zal altijd een buitenbeentje blijven. En dat mag u gerust als een kwaliteit zijn. Er is immers al genoeg eenheidsworst op de wereld. Dus als Fulco Ottervanger dan een plaat maakt met wat je met enige verbeelding als hapklare popsongs zou kunnen omschrijven, dan nog zitten daar weerhaakjes aan. Want hapklaar is immers een rekbaar (en erg persoonlijk) begrip. Maar dat er een aantal liedjes bij zijn, die instant toeslaan, moge duidelijk zijn.

Dan denken we in de eerste plaats aan de singles. Grote Broer gaat erin als zoete koek, is een bijzonder vrolijk deuntje dat voor iedereen met een dergelijk familielid instant-herkenbaar is. En ook Wonderkind is opvallend vlot verteerbaar met de twee personages die elkaar lijken aan te spreken en aan te vullen. Tegelijk zijn het nummers die je doen nadenken. De teksten van Fulco liggen er immers nergens dik bovenop. Je blijft altijd met vraagtekens zitten. Een beetje zoals in het leven.

Er is bijvoorbeeld Jaartal, dat een zeker Gainsbourg-gehalte in zich heeft, maar opnieuw is dat iets heel persoonlijks. Het doet je onvermijdelijk nadenken over je eigen verleden, over wat die jaartallen voor jou betekend hebben. Trouwens, bijna alle teksten op deze plaat zorgen voor dergelijke overpeinzingen. Wat moet je immers met lijntjes als: “Een theorie blijft geldig / totdat ie wordt weerlegd / maar hoe moet je nou iets loslaten / waar je je al die jaren zo aan hebt gehecht?” En hoe zit dat nu met De Andere Vrouw. Fulco blijft een raadsel, even complex als alle muziek die hij maakt. En net dat maakt deze plaat alweer zo spannend.

Bij opener Doortocht (Ulm) moeten wij op één of andere manier altijd aan De Kift denken, ook al kunnen we er niet meteen de vinger op leggen waarom dat zo is. Wat we wel weten, is dat dit een vroeg hoogtepunt van deze plaat is. Maar geen nood, er blijft ook hierna nog meer dan genoeg te beleven. En zo kan je blijven doorgaan.

'Het Vermoeden' lijkt bedrieglijk oppervlakkig, maar is dat bij nader inzien helemaal niet. Integendeel, het is een plaat waar je naar kan blijven luisteren, zowel muzikaal als wat de tekst betreft. Daarvoor kan je alleen maar bewondering hebben.