Frank Vander Linden - Nachtwerk

Petrol

Wat doe je als je je vrouw kwijt bent en je heet toevallig Frank Vander Linden?

 

Break-up-albums, ze zijn van alle tijden, dus waarom niet van nu? En Frank Vander Linden had er alle redenen voor. De breuk met regisseur Kat Steppe was in elk geval nog voor iets goed dan. Hoewel dat toch altijd een beetje wrang blijft. Bovendien overleed ook zijn vader nog eens. De blues moesten dus ergens een uitweg krijgen. Omdat De Mens daar het vehikel niet voor is, bleef er enkel nog een soloplaat over. 'Nachtwerk' is het gesmaakte resultaat.

 

Veel hulp had hij alvast niet nodig. Spaarzaam zijn de instrumenten, waarmee hij zijn zang en gitaarspel begeleidt. Occasioneel mogen andere Mensen Dirk Jans en David Poltrock enkele accentjes plaatsen, maar daar blijft het bij. Het maakt in elk geval dat wij bij Draag Het Als Een Man aan Richard Hawleys betere werk moeten denken. Nog zo één die op onnavolgbare manier kan zwelgen in verdriet.

 

De desolaatheid van opener en eerste single Ik Dacht Aan Een Vrouw zet meteen de toon voor het album; een toon, die meteen drie songs lang blijft hangen. En daarvoor volstaat die eenzame gitaar. Gebrek Aan Jou raakt je eveneens recht in het hart en is, samen met die opener en misschien net vanwege de spaarzame manier waarop de muziek wordt ingezet, één van de mooiste liedjes van de plaat.

 

Countrysong Verdwenen Vrienden blinkt uit in contrast. De muziek moet weerwerk bieden voor de rouw, die uit de tekst spreekt. Het is een welkome, muzikale opleving in wat verder muzikaal donker klinkt. Ook in de andere songs sterft er iets, alleen iets minder tastbaars en daar lijkt dan andere muziek bij te moeten passen.

 

Ongetwijfeld zullen heel wat mensen hier troost in vinden. Net dat is wat muziek zo mooi maakt, zo herkenbaar, toch? En Vander Linden weet het steeds weer mooi te verwoorden zonder de hem kenmerkende ironie te verliezen: “Je zegt dat je me mist / Dat kan, ik mis mij ook / Ik ben nu iemand anders dan wie ik was” (Elke Dag Een Beetje Wijzer). Hij is nog steeds een prima observator van de mens, want dat wijzer, daar twijfelt hij en wij al evengoed aan.

 

Zo'n breukplaat laat je altijd met een dubbel gevoel achter: je wil nog meer miserie als het leidt tot dergelijk schoons, maar tegelijkertijd leef je toch mee met de protagonist. “Ik heb het moeilijk”, zingt hij in afsluiter Weet Jij Hoe Het Moet. We willen dat best geloven. En nee, ook wij weten het niet.