Fenne Lily - On Hold
INgrooves Music Group
John Parish is zowat de Britse Alex Callier. Beiden hebben een oog en oor voor jonge, talentvolle zangeressen.
Parish kennen we vooral van zijn werk met PJ Harvey, maar hij was ook de ontdekker van Kate Stables (This Is The Kit), Jennie DeVoe en Nive Nielsen. Ook Fenne Lily uit Dorset (op nog geen twee uur rijden vanuit zijn thuis in Bristol) kon op zijn steun rekenen voor haar debuut. En dat is alvast veelbelovend.
De druk moet wel groot geweest zijn voor de jonge Fenne Lily. Op haar zestiende schreef ze Top To Toe, een nummer dat ondertussen al meer dan tweeëntwintig miljoen keer gestreamd werd op Spotify. Hoe evenaar je dat? Wel, we zijn nu vier jaar na die eerste song en de nu twintigjarige singer-songwriter lost alle verwachtingen moeiteloos in.
De grootste inspiratie voor de tien liedjes op haar debuut komen van een relatiebreuk. Het cliché dat muzikanten best niet te gelukkig mogen zijn, wordt dus nog maar eens bevestigd. Naar verluidt, zijn de nummers vooral geboren uit woede en frustratie, maar dat is er niet aan te horen. Fenne Lily is geen vrouw die gaat gillen, maar eerder één die de pijn verbijt in een hoekje en er daarna met hese, maar zachte stem een liedje over zingt vooraan op het podium.
“It's a first for me / It's a pain I need”, zingt ze over haar relatiebreuk in het bijna slowcorenummer Three Oh Nine. We zouden haar zo onze schouder aanbieden, ook al zag ze de bui al hangen in de fantastische opener Car Park. Daar klinkt het immers reeds: “I know you’ll let me down and that is fine / A feeling I can’t shake, it’s getting stronger.”
Wat haar liedjes zo geweldig maakt, is de combinatie van haar korrelige stem, haar openhartige, herkenbare teksten en haar vermogen om met beperkte middelen (wat gitaar en wat borstelstreken op de drums) wonderlijke melodieën te brengen die je meteen in vervoering brengen. Hier en daar duikt er wat versiering op in de vorm van ijle toetsen of een repetitieve baslijn; nergens wordt het overdadig en toch blijft het krachtig.
Die sterkte blijkt meer uit sommige teksten dan uit andere. Zo is The Hand You Deal (en in mindere mate ook het daaropvolgende More Than You Know) bedoeld om haar ex op zijn plaats te zetten en duidelijk te maken dat ze zich niet laat kisten. En toch kiest ze ook hier weer voor een kabbelende gitaar en een ijl koortje. Het culminatiepunt komt, maar is bescheiden.
Maar de climax van de plaat staat netjes in het midden. Het is de titeltrack waarin Fenne Lily haar beste vriend eert, die haar door de moeilijke periode heen hielp, gewoon door ook verdrietig te zijn en haar te laten voelen dat verdriet ok is. Of om het in zijn woorden te zeggen: “Come inside I’ll make your mind up / All this pain is gold”.
De tweede helft van de plaat is voorbehouden voor oudere nummers als Top To Toe en Bud. Je vindt er ook nog single For A While. Dat maakt duidelijk dat de plaat nergens inzinkt, al is ze constant subtiel. ‘On Hold’ is een plaat voor wie houdt van nuance en voor wie weet hoe dapper het is om je kwetsbaar op te stellen.