Fenella - The Metallic Index

Fire Records

Jij was onze bewondering voor de bizarre en fantasierijke ambientsoundtrack ‘Fehérlofia’ van Fenella drie jaar geleden natuurlijk al vergeten. Maar wij niet. Want de manier waarop het trio op initiatief van muzikale duizendpoot Jane Weaver een druk avant-garde animatiefilmpje uit 1981 gebruikte om een zelfverzonnen, analoge synthesizerambient filmscore te componeren blijft indrukwekkend. En dat vonden ze blijkbaar zelf ook. Want met ‘The Metallic Index’ is daar nu een niet onaardig vervolg op gekomen.

En ook nu is er dus opnieuw zo’n soort van hallucinerend, doezelig geheel van elf tracks. Ditmaal met als basis een levensverhaal van een psychotische verpleegster in Londen in 1920. Een verhaal waar je, ondanks die paar desoriënterende tonen en geestverruimende flarden, natuurlijk geen spaander van terugvindt.

En ook nu zit er niet echt een auditieve rode draad of samenhang in het geheel. Je krijgt veel synthesizermomenten met fonkelende noten en beatloze, repetitieve ritmiek, golvende melodieën en een lichte knipoog naar de jarentachtig-Berliner Schühle. Deze vervolgplaat grijpt muzikaal qua gevoel misschien iets meer naar de toekomst dan naar het verleden, maar ontstond opnieuw uit een unieke verzameling van de meest tot de verbeelding sprekende elektronische vintage instrumenten.

Die vormden op zich natuurlijk niet enkel een extra creatieve stimulans voor Fenella, maar hiermee paait dit Engelse drietal ook zowel liefhebbers van Tangerine Dream-alike kosmische synthcomposities als moderne ambient. Met die kanttekening dat op dit album de maximum songduur slechts zo’n vier minuten bedraagt en er dus meer klemtoon ligt op geluid, effectjes en harmonie dan op evolutie.

Wat we je nog kunnen meegeven voor je zelf eens gaat luisteren (wat je dus zeker moet doen!): door die grote diversiteit en kortstondigheid van tracks, krijg je geen seconde tijd om een minder momentje te ontdekken. Zelfs digitale koorzangen, die over elkaar hobbelen en door een donkere drone overdonderd worden om in het niets uit te monden (Hexagonal Table), dragen bij tot de mystiek van het geheel.

Want dat is misschien de enige constante: over ‘The Metallic Index’ hangt een zekere mystiek, gedragen door een wollige totaalklank. Alsof je nooit echt een deel van het geheel kan vastgrijpen, maar dit album in een roes beleeft. Een overdonderende, maar nooit onaangename roes trouwens. Eentje die oplost na een half uur vol ongrijpbaar, buitenaards avontuur wanneer Are … You afsluit met enkel akoestische gitaar en de enige keer dat Jane Weaver ook duidelijk naar de microfoon grijpt om de luisteraar met zachte zweefzang te ontnuchteren. Maar tegen dan zitten wij al far out in space!