Falling Man - Ghost

Vynilla Vinyl

Falling Man gaat verder zonder Sam Louwyck. De songs lagen klaar. Ze hadden enkel nog een Sander Van Den Broeke nodig om het verhaal terug te doen kloppen. 

Op ‘Ghost’, de opvolger van het succesvolle debuutalbum ‘Falling Man’, horen we de groep terug aan de slag gaan met de protopunk van Wire en Suicide (Mister Vega), het lyrische van The Fall; en dat alles gekoppeld aan een goed in het oor liggende popvibe. En toch is ‘Ghost’ opnieuw zoeken naar een evenwicht.  

Het kwartet gaat er terug voor. Met een druggy, vuile sound en dito songs die het best gedijen in zweterige, rokerige clubs en concertzalen. Songs als het logge, bedwelmende My Ghost waarin afgerekend wordt met een aantal demonen uit het verleden. Ook elders, zoals in de bijtende, venijnige single Beach Blues wordt duidelijk dat deze songs, opgenomen door producer Wouter Vlaeminck (Raketkanon) in de Gentse The Yellow Tape, vooral bedoeld zijn voor prikkelende concertjes.

Opener Sleep trekt zich op aan een dirty-ass-bluesriff. Het gevoel de slaap niet te kunnen vatten wordt hier beschreven. En toch maakt dit een primitief jachtgevoel in ons wakker. Het aan Placebo verwante Robot Kaput, met aan de basis een hoekig, repetitief drumritme maakt stevig vaart en wordt opgejaagd door luide gitaren. De nieuwe versie van Falling Man houdt overigens de groove nauwlettend in het oog, zonder het melodieuze te verwaarlozen.

Tien songs lang zoekt de groep diverse uithoeken van het muzikale spectrum op. En toch klinkt ‘Ghost’ opvallend consistent. Deze strakke groep koppelt speelplezier dan ook aan smaak. Er is subtiele donkerte aanwezig. In My Ghost bijvoorbeeld, dat zich opwerpt als het uithangbord van het album. Maar ook lichte passages duiken op. Als het erop aan komt, zit er ook blues in het DNA van de groep. Red Haze brengt de blues van Jon Spencer Blues Explosion in herinnering.

“Forever is a lie”, zo luidt het in het onheilspellende Soon waarin Falling Man het beste van TC Matic in een song vat. En dan is er nog het bevreemdende Wrong Song waarin Elvis en mathrock elkaar vinden, waarna The Grid, een instrumental, het album besluit.

Deze songs zijn geen eeuwigheid beschoren, dat beseffen ze bij Falling Man ook. Maar for the time being zijn de tien songs op ‘Ghost’ aanbevolen luistermateriaal voor eenieder die zich al eens laaft aan vuile concertjes, waar het bier danig vloeit.