Ethel Cain - Preacher's Daughter

Dauw

Als muziekliefhebber kan je alleen maar blij zijn met dominees. Zeker als ze dochters hebben.

Akkoord, dat is een beetje ziek, want meestal ging het die jongedames zelf niet helemaal voor de wind. De voorbeelden zijn ondertussen talrijk: Tori Amos, Sara Forslund, Maud Nadal (Halo Maud), Natasha Blume, Trijntje Oosterhuis, Diane Birch, Oleta Adams, Aretha Franklin, Doris Troy, Chanté Moore, Sarah Beth Tomberlin, Lizz Wright en zelfs Klaasje Meijer van K3 behoren tot hetzelfde clubje.

Maar u begrijpt wat we bedoelen: uit die ervaring kwam niet zelden mooie muziek. Dat is ook het geval bij deze preacher’s daughter, Hayden Anhedonia aka Ethel Cain. Begin dit jaar dook ze op onze radar op met Gibson Girl, de eerste single van dit debuutalbum, maar het jaar daarvoor was er al de ep ‘Inbred’ en enkele singles en in 2019 bracht ze zelfs twee ep’s uit: ‘Carpet Bed’ en ‘Golden Age’, maar met deze plaat start het verhaal van Ethel Cain pas echt.

De meeste mensen pikten haar op met de derde single uit deze plaat. American Teenager kwam uit  in april en werd in snel tempo een soort anthem voor alle Taylor Swift-fans tussen zestien en zesendertig met oren aan het hoofd. Zeker nu het onlangs ook een clip kreeg. Het is een van de meest toegankelijke van de dertien nummers op deze plaat, die helaas soms iets te overweldigend overkomt.

Ethel Cain beschikt over een even krachtige stem als Florence Welch. En dat soort stemmen durft voor ondergetekende al eens net too much te zijn. Wij zijn dan ook vooral fan van de nummers waarin ze een Lana Del Rey- of Phoebe Bridgers-masker opzet. Mooiste voorbeelden daarvan zijn Western Nights en slotnummer Strangers, waarin het verhaal tot een eind komt, Ethel dood is en deels opgegeten door Isaiah.

Oh ja, deze plaat is dus een conceptalbum, dat hadden we nog niet verteld. Ook al gaat het eigenlijk over een jeugd vol trauma’s, worden de nummers opgehangen aan een verhaal over ene Ethel die van huis wegloopt en in de handen valt van een psychopatische en kannibalistische moordenaar Isaiah. Het mag dus eigenlijk geen verrassing zijn dat de plaat soms wat op de rand van bombast balanceert en er soms over gaat. Zoals in het industrieel klinkende Ptolemaea, waarin Isaiah onder de invloed van drugs Ethel moet laten gaan, maar niet zonder de belofte dat ze niet voor altijd zal kunnen blijven vluchten.

Die voorspelling komt al snel uit. De twee volgende songs zijn instrumentaal. Ethel is van de stem beroofd en de piano in Televangelism klinkt te hemels om toeval te zijn, al eindigt ze helemaal ontstemd vooraleer naadloos over te gaan in Sun Bleached Flies, samen met Strangers het dubbele orgelpunt van deze plaat, mede dankzij de klarinetpartij.

Met vijfenzeventig minuten en zeer beladen thematiek is deze plaat geen makkelijke zit, maar ze telt een aantal hoogtepunten die wijzen op een mogelijke mooie toekomst. Misschien moest Anhedonia eerst deze demonen uitdrijven om in de volgende twee delen van deze trilogie over de moeder en de grootmoeder van het fictieve karakter Ethel Cain echt te schitteren.

Het optreden op 3 december in Paradiso is alvast uitverkocht. Hopelijk komt ze ook naar België.