Ethel Cain - Perverts

Daughters of Cain Records

Dit is geen albumrecensie, omdat het onderwerp geen album is en dus ook niet het vervolg op ‘Preacher’s Daughter’. Noem het eerder een waarschuwing.

In 2022 startte Ethel Cain - aka Hayden Anhedönia - met haar dark-Americana-debuut een trilogie, die haar op Spotify meer dan twee en een half miljoen maandelijkse luisteraars opleverde en een erg fanatieke aanhang. Meteen werd uitgekeken naar deel twee, ‘Preacher’s Wife’, maar er volgden alleen wat op zichzelf staande singles.

Tot op 1 november 2024 (Allerheiligen of Samhain, zo je wil) Punish verscheen. De persnota bij die single verried dat dit de eerste track was uit ‘Perverts’. In een reactie op de vraag van een fan en in een interview verklaarde Ethel Cain ook met klem dat Punish geen onderdeel was van de trilogie, en dus ook niet 'Preacher's Wife' onder een andere voile.

‘Perverts’ zou ook geen album worden. Ze noemde het een project, een werklichaam en zelfs een ep omdat er maar negen songs op staan (een song met de naam Water Well werd geschrapt). Alles bij elkaar duren die negen songs wel anderhalf uur, wat van ‘Perverts’ wellicht de langste ep ooit maakt.

Het is alleszins een van de vreemdste. Zeker het centraal geplaatste, en meer dan een kwartier lange, Pulldrone zal heel wat fans in vertwijfeling overboord doen springen. Het lijkt wel alsof Cain de fans van zichzelf wil vervreemden, misschien zelfs wil straffen voor hun idolatrie.

De tekst ‘The Consequence of Audience’ die bij het schijfje hoort, duidt daar ook op. Daarin betreedt het hoofdpersonage een koepelvormige tempel en ontdekt ze tot haar grote vreugde dat haar waarnemers haar niet kunnen volgen. Ze lijkt wel een moeder die haar kroost niet wil voeden, maar hen naakt en onbeschermd in een donker woud vol gevaren achterlaat, terwijl zij haar eigen weg kiest.

In Vacillator zingt ze waarschuwend: “If you love me, keep it to yourself.” En als je haar echt wil volgen, dan moet je maar bereid zijn mee af te dalen in deze hel. De plaat opent gepast met een krakende sample van ‘Nearer, My God, To Thee’ die langzaam desintegreert en oplost in een lange stilte. En dan zegt Cain na acht minuten: “Heaven has forsaken the masturbator.”

Aan het eind van deze tocht over een smal pad langs vervaarlijke ravijnen, bewaakt door Kerberos en door dichtgegroeid, doornig audiokreupelhout, wacht echter toch verlossing. Afsluiter Amber Waves, de vierde langste track van de negen, is veel lieflijker van aard. Cain herhaalt de zin “I’ll be alright’ meermaals. Is het een poging om zichzelf te sussen of komt het echt goed? Alleen zij weet het voorlopig.

Eén ding is ondertussen wel zeker: Ethel Cain is geen Lana Del Rey voor alternativo’s. Cain hakt haar eigen pad uit over onherbergzaam terrein. Haar volgen door dit schimmenrijk gebeurt op eigen risico. Er is geen veerman.