Endlingr - From The Molten Vaults

ConSouling Sounds

Dat ons landje heel wat te bieden heeft op vlak van potige rock en metal mag ondertussen duidelijk zijn. Bands laten zich gewoonlijk ook niet in hokjes proppen, blenden verschillende genres en zoeken hierin de grenzen op. We kennen dit fenomeen vooral binnen extreme metal en postrock/metal. Hoe moeten we dan de muziek van Endlingr omschrijven? "Dystopian metropolitan psychedlic rock", cfr. de Facebook-pagina of psychedlische scaperock zoals de pr-tekst titelt? Maakt eigenlijk niet uit: het is gewoon steengoede instrumentale rock. 

Endlingr werd in januari 2017 opgericht door gitarist Jo De Geest (John Ghost) en bassiste Kris Auman (Ladakh, Alfredo). Drummer Sylvester Vanborn (FOPAW, Wallace Vanborn) vervolledigde later het tweetal. Vorig jaar verscheen een eerste nummer en nu is het uiteindelijk van dat: het debuut From The Molten Vault verschijnt via Consouling Sounds.

Je zou dan denken dat ze ondertussen een welomlijnde sound hebben gecreëerd die het de mainstream luisteraar (én media) gemakkelijker maakt hen te categoriseren. Niets is minder waar. Luister maar naar opener en eerste single Rauchblau. Wie hoort daar niet de fundamenten van Bombtrack (Rage Against The Machine) in? Zij het dan zonder de scherpe kantjes, een pak donkerder en natuurlijk zonder vocalen. De passie voor film (noir) horen we tijdens de bridge. De stemmen geven een beklemmend sfeertje van desolatie, isolatie en dystopie aan het nummer, waarna het geheel zich naar het "einde" voortsleept. 

Ponzi Pyramids tapt deels uit een ander vaatje. De eerste vier minuten zijn een soort jazzy spielerei met geluiden en dienen als opbouw voor een trip doorheen tijd en ruimte. Je voelt hier gewoon dat het trio belang hecht aan een visueel aspect ter ondersteuning van de composities. Van zodra het tempo oppikt, krijgen we meer structuur en horen we psychedlische rock. Vanborn en Auman zorgen voor een lekkere drive, terwijl De Geest er de oorstrelende gitaarpartijen doorheen weeft.

Afsluiter Curtains start met een tribal aandoende drumroffel, gaat na anderhalve minuut een loodzwaar stonerpad op om dan het stramien gedurende een dikke acht minuten te herhalen. Saai? Verre van dankzij een slim ingepaste bridge ongeveer halfweg de trip. De drums houden het ritme als een hartslag aan en we horen opnieuw stemmen (in ons hoofd?). Geleidelijk aan neemt het filmisch klanktapijt aan intensiteit toe en herkennen we heel even terug dat Bombtrack-fundament uit Rauchblau. De cirkel is rond en we zijn klaar om de repeatknop in te drukken. Slim gespeeld.

Met zijn drieëntwintig minuten, verdeeld over drie nummers, is 'From The Molten Vault' eerder een ep dan een album. Laat dit echter de pret niet bederven. Het motto 'kwaliteit boven kwantiteit' is hier absoluut van toepassing en doet meteen naar méér verlangen.