Emma-Jean Thackray - Weirdo

Brownswood Recordings

Een witte vrouw met een zwarte ziel is sowieso niet alledaags en dan hebben we het nog niet eens over de complexe werking van het brein van deze artieste die een plaat aflevert die wervelt en bruist op een soulvolle manier en tegelijk diep in haar gevoelsleven duikt.

Toegegeven, toen wij de tracklist zagen met negentien nummers, moesten we een grote drempel over. We hadden beter moeten weten. Emma-Jean Thackray mocht mee op tournee met Kamasi Washington en zal ook op Jazz Middelheim staan. Dat had moeten volstaan als adelbrieven. Maar het was pas toen we lazen dat de artiest “gezegend” is met ADHD en ASS dat we alsnog geïnteresseerd raakten. Dat heeft iets te maken met beroep en misvorming, maar daar heeft u geen boodschap aan. U bent hier voor de muziek en dit is de juiste plaats.

‘Weirdo’ is ook een soort herkenning van zichzelf en tegelijk een plaat waarmee een enorm verlies werd verwerkt. Thackray voelde zich als kind vaak misbegrepen en anders. Dat hoeft niet te verbazen, gelet op haar neurodiversiteit. Het is voor “normale” tieners al moeilijk, laat staan voor iemand die niet meteen in een hokje past, zelfs al zou die dat wensen. Met ‘Weirdo’ accepteert Thakray dat haar kunst niet had kunnen bestaan zonder ADHD en ASS. Ze omhelst de energie en eigenheid en draagt de titel van “rare snuiter” nu als een geuzennaam. Ze beseft dat ze met muziek en eigenzinnige humor ook iets kan betekenen voor anderen en wil expliciet tonen dat er altijd een manier is om het licht te vinden.

Zelf werd ze twee jaar geleden geconfronteerd met het verlies van haar partner, die plotseling overleed. Het zoeken naar licht in de duisternis is dan niet evident. Die worsteling komt ook onverbloemd aan het licht. Op single Wanna Die bijvoorbeeld, waarin ze over een jachtige beat zingt: “I am doing fine, I'm not gonna cry / I don't wanna die / Except for all the times I do.” Ook titels als Please Leave Me Alone,  Let Me Sleep en What’s the Point verraden dat de zon niet altijd scheen de voorbije jaren voor Thackray. Muzikaal laat zich dat niet opmerken. De nummers sprankelen op een soulvolle en funky manier, ook al is de basis nog altijd jazz.

Black Hole, de samenwerking met Reggie Watts, is een mooi voorbeeld van hoe ze een gitzwarte tekst op een feestelijke, dansbare groove kan zetten. Veel mensen zullen dat vreemd vinden, maar als het iets aantoont, is het wel dat we allemaal een eigen manier van overleven hebben. En zijn er geen ergere manieren dan dansen en zingen?

Je kan het haar zelf gaan zeggen op 7 juni op Jazz Middelheim.