Ella Ronen - The Girl With No Skin

BB*Island

We hebben geen rubriek “Album van de Maand”, maar mocht dat zo zijn, dan is dit de plaat van maart 2024.

Welke albums boeien, ontroeren en intrigeren van de albumcover tot de laatste noot? Ze zijn zeldzaam, maar ze bestaan. En dit is er zo eentje. Ze kwam aanwaaien uit Zwitserland godbetert en nog straffer: ze werd gemaakt door een vluchtelinge uit Israël: Ella Ronen. Een deel van haar verhaal kon je al lezen in de aankondiging van de meest recente single. De rest van het verhaal vertelt ze in het bestek van de tien nummers op deze vierde plaat.

Opener Truth vertelt over haar aanranding als zestienjarige. De tweede song, Undercover, lijkt enerzijds te gaan over de verplichte legerdienst, die alle mannen en vrouwen moeten doen in haar geboorteland, maar gaat ook over hoe ze heel haar leven een rol diende te spelen tot de uiteindelijke vlucht naar Europa in 2011. De warme koperklanken van Dave Nelson en de klaterende pianotoetsen van Jared Samuel geven het bovendien zoveel gevoel mee dat je ter plaatse smelt.

En zo gaat het verder, tien nummers lang. En telkens blinkt Ronen uit in openhartigheid en muzikale finesse. De ene keer kiest ze daarbij voor kwetsbaarheid en fragiele klanken, die een onzekerheid blootleggen, de volgende keer rockt ze ruig als Torres. Dat is bijvoorbeeld het geval in The Mall en Fuck Cute, waarin ze van leer trekt tegen die kenmerken, die als typisch vrouwelijk worden gezien: lieftalligheid, schoonheid en onderdanigheid.

Maar het is vooral het titelnummer dat intrigeert en verwart: The Girl With No Skin heeft een tekst met allures, vergelijkbaar met die van Suzanne Vega of Kate Bush, en is een ode aan de vrouwelijke kracht. De aankleding is flinterdun; wat de stem van Ronen, die hier zo laag gaat als ze kan, helemaal centraal zet en de song voorziet van een laag geheimzinnigheid.

We kennen de vorige platen van Ronen niet, maar wat ze hier presteert, in samenwerking met Sam Cohen (producer voor Kevin Morby en Alexandra Savior en ooit gitarist bij onze eigen Trixie Whitley en Norah Jones) is van een zelden gehoord niveau. Hun duet is er ook eentje om in te kaderen.

De plaat wordt afgerond met het fantastische verhaal van haar moeder en Hongaars-Joodse grootmoeder en overgrootmoeder. Al die sterke vrouwen maakten Ella Ronen tot wie ze nu is: dichteres, zangeres, activiste, feministe en nog veel meer. In de strofes klinkt ze als de betreurde Lhasa de Sela en het refrein klinkt zowel betoverend als onheilspellend. Wat een orgelpunt. Wat een plaat!