Elbow - Little Fictions

Polydor

Er is iets vreemds aan de hand met Elbow. De mensen die we de laatste weken over de nieuwe single - Magnificent (She Says) - spraken, hadden allemaal hetzelfde gevoel: aardig, maar weer hetzelfde. Zelf kondigen ze hun nieuwe plaat ‘Little Fictions’ (nummer zeven al) aan als degene waarop ze moesten vernieuwen. Na het vertrek van drummer Richard Jupp op zoek naar nieuwe manieren om percussie op de plaat te krijgen. 

Ons gevoel is dat de groep – ondanks de solo uitstap van frontman Guy Garvey – ergens een plaat te veel heeft gemaakt. Het is niet zo dat we Elbow-moe zijn, want als de groep een nieuwe plaat aankondigt, spitsen we toch weer altijd onze oren. Maar tegelijkertijd hebben ze geen noodzaak gecreëerd aan een nieuwe plaat van Elbow. Dit is nummer zeven en nergens zat er meer dan drie jaar tussen een nieuwe plaat.

Dat wil weinig meer zeggen dan dat Elbow een heel vlijtige groep is, want eigenlijk hebben ze nog nooit ontgoocheld. Alleen merk je, dat het enthousiasme bij elke nieuwe release een beetje meer tanende is. ‘Build A Rocket Boys!’ (2011) werd als geheel onderschat omdat het na ‘The Seldom Seen Kid’ kwam. En ‘The Take Off And Landing Of Eveything’ (2014) had veel meer te bieden dan waar de plaat krediet voor heeft gekregen in zijn recensies.

Feit is dat we hoeveel we er ook over nadenken achterblijven met een dubbel gevoel. ‘The Take Off And Landing Of Everthing’ was onmiskenbaar spannender dan deze nieuwe, maar een nummer als Trust The Sun – hoogtepunt van het album - bewijst ook dat Elbow niet spannend hoeft te zijn om te kunnen blijven boeien, dat ze geen grote uitbarstingen nodig hebben, maar dat ze een nummer gewoon zes minuten mogen laten kabbelen. Magnificent (She Says) bewijst dan weer dat een nummer van Elbow soms wat groeitijd nodig heeft: elke keer dat we ’t horen, is het mooier dan de keer ervoor.  

We blijven in strijd met onszelf, want het is allemaal best mooi gedaan. Maar we worden er het grootste gedeelte van de tijd niet koud of niet warm van. Het kabbelt allemaal iets te veel. Nergens is er een scherp randje, een song die uit de bocht gaat zoals ze dat op hun eerste albums deden.

Als we dan de vergelijking maken met ‘Asleep In The Back’ (het debuut uit 2001), dan is Elbow een groot deel van hun scherpte verloren. Any Day Now zou je nog kunnen vergelijken met Trust The Sun op deze plaat, maar aan nummers als Bitten By The Tailfly en Newborn kon je je destijds nog echt snijden en na Powder Blue en Scattered Black And Whites kon je je hart bij elkaar vegen. Zo een nummer in de ene of andere richting, staat niet op ‘Little Fictions’.  

Ook na ettelijke luisterbeurten blijkt ‘Little Fictions’ de plaat van Elbow die het minst met ons doet. We worden er ook niet warm van, maar ook niet koud. Het is sympathiek, knuffelbaar en degelijk, maar wij hopen op meer voor nummer acht.