Earl Sweatshirt - Doris
Columbia
Negentien jaar en nu al een muzikaal verhaal bijeen geschraapt waar enkel doorwinterde routiniers aan kunnen tippen. Op zijn zestiende werd Earl Sweatshirt ontdekt door Tyler the Creator, kreeg hij een plek in Odd Future en mocht hij zijn raptalenten vertalen in gewelddadige en shockerende rhymes. Provocerend genoeg om door zijn moeder naar een verbeteringsgesticht op Samoa gestuurd te worden. Niemand die wist waar de jonge rapper naartoe was, met een hele Free Earl-hetze als gevolg.
En in die drie jaar afwezigheid ontplofte Odd Future. Zonder Earl. Drie jaar lang stond hij aan de zijlijn, tijd genoeg om een stuk volwassener te worden. Bij terugkeer warmde hij nog even op met enkele guest vocals vooraleer met een knoert van een album op de markt te komen. ‘Doris’ ofte “personal shit” zoals Tyler the Creator het noemt.
Vince Staples, collega rapper, opent Burgundy met geklaag over Earls gemoedstoestand: “Don't nobody care about how you feel, we want raps." Maar Earl combineert de twee. Geen gedweep meer met verkrachting en moord. Geen poging meer om een onshockeerbare generatie toch rooie kaken te geven. Nee, daar had de Amerikaan genoeg van. Zoals hij het zelf zei in een interview: "I hope i lose you as a fan if you only fuck with me because i rapped about raping girls when i was fifteen."
Op ‘Doris’ verschijnt een heel palet aan onderwerpen, vooral gedipt in grote pot melancholie en levensmoeheid. Je voelt dat hij met dit album de strijd aangaat met enkele donkere geesten in zijn hoofd. Nog steeds tonnen blowjobs en drugs, maar ook over groeipijnen, ziekte en familie. Op Knight komen zijn daddy issues naar boven. Earls vader is namelijk één van Zuid-Afrika’s bekendste poëten, maar blonk vooral uit in afwezigheid. "...I'm afraid I'm going to blow it/ And when them expectations raising because daddy was a poet, right?"
Maar verpesten doet hij zeker niet. Zonder echte hoogvliegers blijft ‘Doris’ een heel album lang een interessante zoektocht naar betekenis in een gigantisch woordspel-labyrint. Ondersteund met dikke, donkere maar heel simpele beats, helemaal in de Odd Future stijl. Earl geeft er zijn persoonlijke toets aan met intrigerende geluidspatronen en effecten. Jazzy op Burgundy, videogames op 20 Wave Caps en de trap drums op Pre.
Earl Sweatshirt wordt terecht als het grootste talent van Odd Future gezien en bewijst dat met ‘Doris’. Een sterk album dat muzikaal sterk staat met een divers palet aan beats en bleeps. Maar de vocals sleuren het album naar de top. Dikke flow, geniaal woordspel en content die divers genoeg is om je vijfenveertig minuten lang bezig te houden.