Dvkes - Push Through

Waste My Records

Drie jaar geleden omarmden we Dvkes al toen ze na een halve finale in Humo’s Rock Rally met de ep ‘Let Me Go Into The Wild’ bewezen uit het goede, psychedelische hout gesneden te zijn. Zijn we drie jaar later nog steeds vriendjes?

Jazeker wel. De band duwt op het eerste, volwaardige album het gaspedaal dieper in, maar verder blijft de sound herkenbaar, hij is alleen veel groter geworden. Hiervoor is waarschijnlijk producer Mario Goossens (jawel, die vellenslager van Triggerfinger) verantwoordelijk.

Het beste is de evolutie te merken in oudje Lucy Called My Name, dat ook al op de ep stond. De intro werd gewoon geschrapt zodat zanger Joos Houwen gewoon met de deur in huis valt. Ook al het overbodige werd geschrapt tot er een gebalde versie overbleef van tweeënhalve minuut (het origineel duurde meer dan vier minuten). Wat er overblijft, klinkt grootser en gespierder.

Dat is geen verrassing afgaande op al wat aan de track vooraf gaat. Eerst is er al de confetti spuitende opener We Finally Pushed Through die slimme, in reverb gedrenkte gitaarriffs koppelt aan een meezingbaar refrein en spiralende synthklanken. En zoals vaker zal blijken, zit het venijn bij Dvkes vaak in de staart.

Mockingbird is als single even geschikt. Het feest gaat hier gewoon door met een ritme waarop live de handen gretig heen en weer zullen gaan. En ook al neemt de band ietwat gas terug op What’s In it For Me? en Untie Your Hands, toch klinkt ze ook hier lekker vol.

Ook na Lucy… gaat Dvkes voluit, al is de vocoder op het duivelse slaapliedje Put To Bed niet zo’n fijn idee. Dat is de compleet over-the-top outro, waarin donderende drums, Psycho 44-gitaren en krautrocksynths elkaar vinden dan weer wel. Zoals gezegd: het venijn zit hem vaak in de staart.

En was het openingstrio van zeer hoog niveau, dan is het afsluitende driespan zo mogelijk nog straffer: hoogtepunt What Are The Odds doet ons weer zwijmelen van dronken plezier;The Boy Who Cries Wolf is zo goed, dat je zelf spontaan in wolvengehuil uitbarst en een dansje uit de stramme benen perst op de baslijn van Pieter-Jan Janssen tot de ziedende finale je op de knieën dwingt. Het wolvengehuil gaat wel gewoon verder in Apoca-Lips, een wiegende, psychedelische track waar fans van de vroege Tame Impala van zullen smullen.

Horen en zien is geloven. Ga Dvkes live meemaken op een van volgende data:

19 november, Tournée Générale, Beveren
25 november, Cahier de Brouillon, Hoogstraten
30 november, Gent, Video, Gent
1 december, Trix, Antwerpen
8 december,  Café Café, Hasselt
16 december, De Zwerver, Leffinge