Drahla - Useless Coordinates

Captured Tracks Records

Op 14 september staat Drahla in de Botanique geprogrammeerd en de dag daarna spelen ze in Muziekodroom, Hasselt. Fans van ingenieuze postpunk weten dat weekend waar naartoe.

Een poosje geleden bracht de uit Leeds afkomstige band Drahla haar debuutplaat uit. Eerder dook het trio bestaande uit zangeres-gitariste Luciel Brown, bassist Rob Riggs en drummer Mike Ainsly op onze radar op met een rits singles en voorprogramma’s voor bands als Metz en Ought en wisten we: dit wordt nog iets.

Het trio nam een balletje shoegaze, een balletje art-rock en een balletje post punk uit de grote grabbelton van de muziekgeschiedenis en jongleerde daarmee op verrassende wijze om een spannende en compromisloze plaat af te leveren. Het trio haalde daarvoor ook gastmuzikant Chris Duffin binnen en diens sax duikt her en der op en zorgt voor een niet te versmaden extraatje.

De eerste keer dat Duffins sax opduikt, is in de tweede track Serenity. En daar breekt hij doelbewust de sereniteit af tot er niets anders dan splinters van overblijft. In Stimulus For Living en Serotonin Level zorgt de saxofoon voor een unheimlich gevoel dat doet denken aan de Pop Group. In React/ Revolt wringt hij zich als een wurgslang rond de song. Het is wachten op de implosie, maar uiteindelijk weet de track uit zijn greep te ontsnappen om toch nog een climax te bereiken.

Een ander, niet zo geheim wapen van Drahla is Luciel Brown. Haar onderkoelde zang doet enigszins denken aan Annika Henderson van Exploded View en heeft vaak niet veel meer nodig dan een kleine stembuiging om de luisteraar bij de lurven te grijpen. In opener Gilded Cloud lijkt ze de heks middenin de zelf opgewekte tornado en in het jachtige Stimulus For Living spreken de subtiele veranderingen in de terugkerende zin “It feels fine” boekdelen.

Doordat de aandacht in eerste instantie naar Brown gaat, zijn haar twee kompanen vrij om hun gang te gaan. “Car park horizon sees synchronised chaos,” zingt Brown ergens. Geen idee wat het betekent, maar gesynchroniseerde chaos is net wat haar partners in crime opdienen.

Wat ‘Useless Coordinates’ zo goed maakt, is dat de band een aantal van de beste tracks opspaart tot de tweede helft. Zo is de gezamenlijke zang van Riggs en Brown in Twelve Dimensions Of The Day” heerlijk hypnotiserend en dwingend. Ook Unwound laat horen wat een strak team beiden vormen. In een spel van vraag en antwoord onder een dak van stringente gitaren lijken ze rond elkaar te draaien als derwisjen.

De plaat eindigt ook sterk met Invisible Sex. Daarin lijkt Brown de nochtans bittere tekst te brengen zonder emotie: iets over een glazen plafond en valse neutraliteit – of tenminste: dat maken wij ervan. Hoe dan ook, de jachtige drums en scherpe gitaren leggen toch een zekere urgentie vast.

Drahla levert met ‘Useless Coordinates’ een zeer sterk debuut af. Voorlopig bleef de band hier nog wat onopgemerkt, maar dat is bij deze hopelijk goed gemaakt. En anders doen ze het zelf wel in september. 

Nog een geheimtip: op 6 september staat de band gratis in Sint-Niklaas op Villa Pace en wie helemaal eerst wil zijn, kan de band ook zien op 2 augustus op het Micro Festival in Luik.