Douglas Firs - Hinges Of Luck

Excelsior Recordings

Voor het derde album van zijn Douglas Firs sloeg Gertjan Van Hellemont een lichtjes andere weg in. De melancholie, melodie en Americana zijn gebleven, maar worden op ‘Hinges Of Luck’ aangevuld met mijmerende synths en subtiele elektronica.

De plaat is evenwel ontstaan zonder groot plan in het achterhoofd. Van Hellemont trok eind 2016 voor een tweetal maanden naar Montréal en New York en begon daar in zijn kleine appartementje te schrijven. Eén van de eerste songs die hij daar schreef was het heerlijk weemoedige en ingetogen Montréal dat in de demoversie als slotsong op de plaat belandde.

Met een heleboel demo’s onder de arm keert Van Hellemont terug naar België waar hij met zijn trouwe luitenanten, broer Sem op piano en wurlitzer, Laurens ‘Loco’ Billiet op drums en bassist Simon ‘Zimmerman’ Casier, de studio induikt. Senne Guns vervoegt de band om doorheen de hele plaat voor een extra digitale synthlaag te zorgen. Voor de definitieve mix trekt een deel van de band naar Louisville waar Kevin Ratterman, die reeds instond voor platen van Ray Lamontagne en My Morning Jacket, de prognose meer dan inlost.

Douglas Firs had ons bij ‘Hinges Of Luck’ behoorlijk op het verkeerde been gezet, want in de lente van dit jaar was daar plots de uptempo en fanatieke single Shine ‘Em Up Sadie, maar daarvan is op ‘Hinges Of Luck’ geen spoor te bekennen.

The Both Of Us is echter onmiddellijk een schot in de roos met een leuke mix van ingetogenheid en bruut geweld. Het melancholische How Can We Know met dat pure, meerstemmige refrein moet daar in zijn totale verscheidenheid echter totaal niet voor onderdoen.

Die weemoed vloeit bovendien naadloos over in 45 days waarmee Van Hellemont de eenzaamheid en heimwee in Montréal bijzonder raak weet te vatten. Het achtergrondkoortje in het kleine liedje The Waiting Around is bijzonder mooi en doet denken aan Paper Wings, het americana-project met Bram ‘The Bony King’ Vanparys en Cleo Janse.

Na Caroline op ‘The Long Answer Is No’ passeren nu zelfs twee songs met vrouwennamen. Hannah en Judy zijn van een gezellige lichtheid. De eerste song is een behoorlijk to the point liefdesliedje, terwijl de tweede complexloos mag rocken.

De eerste single uit de plaat Undercover Lovers omschrijft Van Hellemont zelf als één van zijn eerste, positieve liefdesliedjes ooit. De song vat perfect de nieuwe richting van de band samen. De basis werd gelegd in Montréal op een klein Casio-keyboard en werd achteraf laag na laag verder opgebouwd. Toch klinkt de song verre van artificieel en voel je de Douglas Firs-touch en –sfeer perfect in de song weerklinken.

‘Hinges Of Luck’ is een coming of age-plaat geworden van een bijna-dertiger; een plaat die bol staat van de vragen en hoopt daarop een antwoord te bieden; een plaat die, ondanks een koerswijziging, toch veilig en vertrouwd aanvoelt; een dankbare plaat met de blik op het verleden en de toekomst; een gewoonweg goede plaat ook.