DMA's - For Now

Infectious Music Ltd.

Twee jaar geleden blies een frisse Australische wind DMA’s in onze richting en vielen we voor hun sprankelende, niet van emoties gespeende rock. Nu is er ‘For Now’.

‘Hills End’ was een heel aardig debuut vol Britpop van Down Under en met een instant-klassieker er op: Delete. Live in Trix bleek dat jaar al dat de branievolle jongens eigenlijk een peperkoeken hartje hadden en dat hartje tonen ze dit keer iets te vaak. Collega (gv) eindigde zijn verslag met: “Dat is voorlopig genoeg”, en kijk, de opener op deze plaat heet For Now.

En helaas blijft dat zinnetje van onze gewaardeerde confrater ook na het herhaaldelijk beluisteren van deze “moeilijke tweede” nog bruikbaar. De Ausssies slaan op deze plaat de bal behoorlijk mis. Twaalf songs lang wordt vooral de kaart van de grote emoties getrokken en enkel de openingstrack blijkt ballen te hebben met haar op.

Op het debuut werden hard en zacht tenminste nog afgewisseld. Dit keer wordt teveel gezocht naar de goedkeuring van de meisjes in de zaal. Stoere pettendragers zullen zich enkel kunnen warmen aan de veelbelovende opener, aan het aan Oasis schatplichtige Break Me en misschien ook nog een beetje aan eerste single Dawning dat mits wat solo’s op elektrische gitaar de schijn op houdt.

In The Air is een tenenkrommende rockballad die niet zal misstaan op de komende ‘Heart Rock’-compilatie en die wellicht vele meisjes in zwijm zal doen vallen, maar wij kunnen een geeuw niet onderdrukken, zeker niet wanneer meteen daarna meer van hetzelfde volgt. Teveel When September Ends en te weinig Basket Case, als je begrijpt wat we bedoelen.

Ook nieuw, maar niet vaak een verbetering, is de toenemende hang naar synths van Johnny Took, Tommy O'Dell en Matt Mason. Op Do I Need You Now lijken die een hiphop-accent te beloven, maar dat komt er niet uit en het blijft bij een inspiratieloze, zielloze beat onder nog maar eens een ballade.

DMA’s zocht een nieuw geluid en vond dat ook, maar het is niet waar wij op zaten te wachten. Toch blijven we geloven dat de band iets heeft, want soms komt dat er wel uit. Slottrack Emily White bijvoorbeeld, is ook een trage en heeft ook een synthlaagje, maar hier slaagt de band er op één of andere manier wel in om te raken. Het zijn dus niet de ingrediënten, maar de manier waarop ze gebruikt en gepolijst werden.

Op 19 mei staat DMA’s in de Botanique. Hopelijk hebben ze tegen dan hun ruigere en frissere kant teruggevonden.