Dizzy - Dizzy

Communion

De band die vijf jaar geleden met Backstroke ons leven kwam binnengezwommen, is ondertussen al aan album drie toe.

Het verhaal van Dizzy startte in 2015, maar de eerste single van dit kwartet uit Ontario kwam twee jaar later uit. En van toen af ging het snel. Een jaar later brachten ze debuutplaat ‘Baby Teeth’ uit, waarmee ze meteen een Juno Award wonnen. Nog eens twee jaar en een ep later volgde dan ‘The Sun And Her Scorch’ waarop de band het gevoel voor kwalitatieve pop bevestigde. Fans van Oh Wonder konden dat al eens met eigen ogen vaststellen vorig jaar toen Dizzy in hun voorprogramma speelde.

Het derde album van de band heet gewoon ‘Dizzy’. Je zou verwachten dat dit een statement is en de band zich laat zien zoals ze is, maar een blik op de cover zaait verwarring. Hierop draag zangeres Katie Munshaw een masker dat haar onherkenbaar maakt, een groot contrast met de openhartige teksten waarmee ze strooit.

Zelf vindt ze het ook een contradictie. De meeste artiesten - ook zij - zijn gevoelige, introverte zielen en toch moeten ze om den brode naar de aandacht hengelen van onbekenden om op het eind van de maand toch maar de huur te kunnen betalen. Ze moeten de diepste gevoelens prijsgeven om ergens een connectie te maken met een publiek dat dan zo gek gemaakt wordt om hun platen te kopen en naar de shows te komen. Zij verwoordt het zo in Open Up Wide: "Open up wide / gotta pay to get / to get the kids in front / head banging".

Gelukkig is Munshaw gezegend met een stem die zelfs het hardste gesteente kan doen smelten en op elke plaat staan er wel een aantal liedjes waar ze, samen met haar drie mannen de juiste snaar raakt. Het publiek wordt met elke plaat iets groter zonder dat ze steeds grotere offers moet brengen. Ja, album twee klonk al donkerder dan het debuut, maar op album drie bewijst het kwartet dat het sterker dan ooit geworden is in het schrijven van indiepopparels.

De plaat opent met een ongelooflijk strak drieluik. Birthmark, dat terugblikt op een voorbije relatie, zuigt je meteen de plaat in en ook al wordt de stem van Munshaw hier lichtjes vervormd, toch blijft de geweldige tekst perfect verstaanbaar. Van hieruit worden we recht naar de slachtbank geleid die Close heet. Dit ongelooflijk tedere nummer gaat over van alles: van een ongelukje tijdens het touren over het comfort van echte vriendschap tot de aanvaarding van een relatie die tot een eind komt. Munshaw klinkt hier zo puur als maar kan over spaarzame instrumentatie en van het wiegende refrein gaat zoveel troost uit dat we er naar kunnen blijven luisteren. Daarop volgt het reeds aangehaalde Open Up Wide, een slimme poppy track die live wellicht nu al een publiekslieveling is.

Daarna neemt de plaat een donkere wending met introverte, tragere songs waarin soms harde woorden vallen met als hoogtepunt Salmon Season waarin we doordringen tot de zachte roze kern middenin Munshaws hart. Het eind van de plaat heeft nog twee topmomenten in zich: Dogs Barking dat een prachtige opbouw kent en weer die kenmerkende hoogstaande taal: “Darkness reaps what darkness sows”. En tot slot de afsluiter Are You Sick Of Me Yet, een bedrieglijk zoete ballad die net als Starlings eerder uitmondt in een wilde rivier waarin een draaikolk van schuld, liefde en bekentenis je meesleurt en uiteindelijk uitspuwt in een baai van aanvaarding.

‘Dizzy’ is een plaat waarvan je zou willen dat je tienerdochter er naar luistert, maar tegelijk één waarvan je hoopt dat ze die niet zelf geschreven heeft.