Dizzy - Baby Teeth

Royal Mountain Records

In het verre Canada weten ze de droompop van Dizzy al langer te smaken. Binnenkort gaat ook Nederland voor de bijl met twee shows: eentje in Doornroosje en eentje in Paradiso. En hoe zit dat hier? Wel, wij zijn al om.

Het voorbije jaar creëerde Dizzy voor zichzelf een buzz in Canada en de VS met onder andere een uitnodiging van Jimmy Fallon tot gevolg. Op het eind van de zomer lag dan eindelijk het debuutalbum van Katie Munshaw en de haren in de winkel.

Die plaat staat vol liedjes die excelleren in duizelingwekkende arrangementen, dromerige, maar mooie beeldtaal en leuke weerhaakjes die zich zacht maar diep in je vlees haken. Munshaw en haar drie vrienden, de broers Charlie, Alex en Mackenzie Spencer, hebben misschien wel goed geluisterd naar Daughter en The Japanese House, maar de muziek klinkt wel fris en persoonlijk.

De plaat komt zacht binnen met een mix van insijpelende synths en vervormde stemmen en voor je het weet, zweef je gewichtsloos tussen de sterren en de maan (Stars And Moons). Een diep gewortelde bas wiegt je heen en weer en Munshaw is kindermeisje van dienst.

We laten ons maar wat graag meevoeren naar de volgende track en eerdere single Swim, één van de tracks die met een zachtglanzend popkleedje moeiteloos bekoort. En dan is er nog die tekst: “Goodbye to my mother whose body I lived in / Turned blood into water and taught me to swim.” Origineel en pakkend.

Er wordt nog wat afgezwommen op de plaat. In Backstroke, één van de absolute hoogtepunten van de plaat bijvoorbeeld. Tekst, the xx-achtige elektronica en glimmende gitaren vormen een delicaat geheel dat doet denken aan het beste van London Grammar, al klinkt Munshaw heel wat meisjesachtiger dan Hannah Reed, als ze de poëtische lijnen “I'll swim backstroke to keep from drowning / Nose to the sky, carve your name in the baby blue”, zingt.

En daar net voor staat het drieluik, net over halfweg de plaat, dat definitief alle twijfel wegveegt of de band elf nummers lang kan boeien. Bleachers heeft loslopende synths en parelende gitaren die perfect genoeg ruimte laten voor de zang in een song die zoete herinneringen oproept aan een band als I Will, I Swear.

Joshua is een ontroerende elegie die een voorbije liefde bezingt op een manier waarop je de pijn nog voelt en de slimme wentelingen die de melodie maakt, zorgt er voor dat deze song de plaat optilt tot ongekende hoogten. En dan is er nog Pretty Thing, de meest gestreamde track van de plaat. Daar zijn het onweerstaanbare refrein en de meer eigentijdse sound zeker mee schuldig aan.

U weet het ondertussen al: wij zijn een beetje duizelig van deze debuutplaat, maar wel op een prettige manier.