Dinosaur Jr. - Sweep It Into Space

Jagjaguwar

Vergeef het ons, maar Dinosaur Jr. deed bij ons niet meteen een belletje rinkelen, maar de liefde voor oude reptielen won het uiteindelijk van de onkunde. Maar na enig onderzoek bleek het niet echt over een klein geschubd beestje te gaan, maar behoort deze tot de grotere van deze tijd.   

Volgens de documentaire '1991:The Year Punk Broke' zit de band ergens tussen Nirvana en Sonic Youth, hetgeen meteen iets zegt over de invloed die dit drietal gehad heeft op de grunge. Hoewel ze dus al flink wat hebben meegemaakt en al vele muziektijdperken hebben overleefd, zijn ze nog steeds niet van plan de instrumenten aan de wilgen te hangen.

Het rauwe randje van de zang is misschien een beetje vastgeroest, maar dat maakt een plaat als 'Sweep It Into Space' er niet minder op. De aftrap wordt gedaan met I Ain't, dat zorgt voor een erg lekkere start. De niet te stoppen gitaarsolo's wijzen je de juiste weg door dit nummer heen. Meteen is duidelijk dat de tijd geen slechte factor is geweest voor zanger-gitarist en songwriter J Mascis.

Het gitaargepingel blijft gewoon doorgaan in de volgende tracks, To Be Waiting en I Met The Stones. Waarvan laatstgenoemde vooral erg lekker uit de speakers komt geknald met een beukend bas- en drumsduo. I Ran Away heeft een meer countryrockvibe in zich. Wellicht speelt de twaalfsnarige gitaar van oude bekende, Kurt Vile hierin een duidelijke rol. De voormalige gitarist van The War On Drugs is op een groot deel van het album terug te horen.

De akoestisch-elektrische gitaarmix in And Me is een mooie afwisseling halverwege het album. Het heeft haast een The Cure-achtige ondertoon. Niet verwonderlijk, gezien de band toch al niet vies was om covers van die groep in het live repertoire te verwerken.

Take It Back is waarschijnlijk het meest "ongewone" nummer op deze plaat. Voeg er een aantal trompetten aan toe en je hebt een swingende skatrack. Maar met het catchy ritme is het ook nu een mooie aanvulling.

Nadat Mascis besloot om bassist Lou Barlow de band uit te zetten, zijn in 2005 de wegen toch weer samen gekomen met een aantal albums als resultaat. Net zoals op de voorgaande is ook hier de stem van Barlow op twee tracks te horen, met name op Garden en You Wonder. Omdat hij  cleaner zingt, zorgt dit voor een meer dromerige sound. En het is zo dat dit album heerlijk beëindigd wordt.