Dijf Sanders - Supra
Unday Records
Weet je waarom niet enkel wij, maar ook jij fan zou moeten zijn van Dijf Sanders? Dijf heeft als één van die zeldzame muzikanten het concept recyclagemuziek en multiculturalisme versmolten tot een hogere kunstvorm. Dat klinkt pas intelligent, nietwaar? In feite komt het er op neer dat de Bruggeling traditionele muziek uit pakweg Nepal of Indonesië gebruikt om een eigen, digitale, ritmisch-melodieuze cocktail te maken Het bewijs vind je in vorige ontdekkingsplaten als ‘Puja’ of ‘Java’. En nu dus weer in een totaal andere context of cultuur.
In feite maakt Dijf een soort van muzikale reportage of soundtrack van de reis die hij onderneemt met een recordertje. Dat is op zijn minst gezegd bijzonder. En tegelijkertijd ook indrukwekkend. Want als je bij bovenstaande intro wereldse pingelpangel met echo-effectjes verwacht, … Gniffel gniffel,…
Voor ‘Supra’ trok Dijf Sanders naar Georgië: voor roofvogelfanaten een mekka, maar voor ontdekkers van authentieke culturen niet minder indrukwekkend. De klanken, die de producer daar verzamelde, werden herwerkt in negen creaties die wij voor u onderbrengen in categorieën als “uniek” tot zelfs “geniaal”. En voor dat laatste staan we graag stil bij een slepende het-leven-is-zwaar-mantra van zware polyfonische mannenstemmen met neertrekkende downtempo beats en een verlicht repetitief toetsenmotiefje. Samen goed voor een waanzinnig stuk Water Of Chailuri-gekte dat we echt tien keer na elkaar beluisterden alvorens verder op ontdekkingstocht te gaan doorheen dit muzikaal avontuur. Tien keer!
Op één of andere manier hoorden we keer op keer de getormenteerde dagelijkse sleur waardoor de mensen zich in het gelijknamig feodaal kasteel enkelen honderden jaren geleden moesten slepen. Onze verbeelding allicht. MAAR LUISTER VERDORIE ZELF!
Deze plaat, die mee gefinancierd werd door Europalia Georgië, verwent nog wel meer. Bijvoorbeeld wanneer een eenvoudig snaarriffje met bastonen herhaald wordt en steeds wijder en wijder gaat klinken via echo-, galm, of Kaukasische larger-than-life effecten. Tot Dijf je weer vangt in een combinatie van krautrock, roes en verwondering. Eyes Drinking Water. Jawel.
En ja, soms gaat het net iets te ver of wazig en krijg je een ritmeloze samensmelting van wegdraaiende synthtonen en vage gezangen met spaced-out pulsen. Iets dat lijkt op … iets. En dat na drie minuten plots en bruut afgekapt wordt tot niets. Moet allicht zo zijn. Die wegdraaiende, vintage synthesizergeluiden zijn trouwens het handelsmerk van Dijf. Net als de vraagtekens die je daar af en toe bij moet durven plaatsen.
Maar ook de gigantische uitroeptekens. Want die plaatsten wij pas ten volle bij het luisteren met de hoofdtelefoon, waardoor pas echt de volle gelaagdheid en diepgang van ‘Supra’ helemaal tot ons doordrong. Want moest het je inmiddels nog niet doorgedrongen zijn: deze release krijgt wat ons betreft een Gault Millau-ster voor creativiteit en authenticiteit, Chemical Brothers-alike dancetrack als Mingrelian Song inbegrepen. Supra!!!