Dez Mona - Origin

Caroline

‘Terug naar de roots’ zo werd het zesde studioalbum van Dez Mona vooraf aangekondigd. De roots dat was het donkere ‘Pursued Sinners’ van ondertussen reeds tien jaar geleden. Het vooruitzicht deed ons reikhalzend uitkijken naar wat zou komen. Nu hebben we ‘Origin’ nu al enkele weken opliggen en dit is wat we er van vinden.

Wie echt een terugkeer naar de roots verwacht komt bedrogen uit. Kernleden Gregory Frateur en Nicolas Rombouts liggen met stem en contrabas aan de basis van elk nummer, maar het donkere en sinistere van hun debuutplaat blijft toch behoorlijk afwezig. Is dit erg? Nee. Is het een gemis? Helemaal niet. De groep is doorheen de jaren geëvolueerd en dat vinden wij dik ok.

Met ‘Origin levert de groep opnieuw een dijk van een plaat af en dit door opnieuw een ander pad te bewandelen. Daarmee het naar Dez Mona normen behoorlijk rockende pad van voorganger ‘A Gentleman’s Agreement’ te verlaten. Met eigenzinnigheid, passie en creativiteit schudden Frateur en Rombouts, in de studio aangevuld door kernleden Roel Van Camp op accordeon, Steven Cassiers op drums, Tijs Delbeke op gitaar, viool en trombone, Sjoerd Bruil op gitaar en oudgediende Bram Weijters op piano, hier misschien wel hun beste plaat tot nog toe uit hun mouw.

We werden al vooraf bij de les getrokken door de vooruitgeschoven single Does It Make You, Happy?. Een dijk van een song waar de accordeon bij aanvang de spanning ten top drijft, maar er snel veel body en groove op ons losgelaten wordt. De typerende stem van Frateur neemt ons vol vertrouwen op sleeptouw.

De andere potige songs op het album zijn Dirty Language, What Kills You en Bohemian Rebel. Dirty Language klinkt behoorlijk bombastisch, dreigend, hard en donker, terwijl What Kills You naast die donkere kant een zekere elektronische ondertoon meekrijgt. Het refrein daarentegen is zeemzoet wat dan weer voor een leuk contrast zorgt. Bohemian Rebel heeft iets fris en poppy en kan terugvallen op een knoert van een refrein waarbij Frateur zijn stem volledig tot haar recht kan laten komen.

Er wordt ook geregeld wat gas terug genomen. In All I Ever Wanted worden we subtiel en sensueel met soul overladen. You Are Here is dan weer een ballad zoals een ballad zou moeten zijn. Subtiele, dreigende instrumentatie en een zanger die daar puur en schoon overheen zingt zonder bombastisch te worden.

Als we het dan toch over puurheid hebben kunnen we Transparant en Great Time ook aanhalen. Beide songs zijn ontdaan van alles dat enigszins naar overdaad zou kunnen ruiken en worden ons onvervalst, zuiver en oprecht gepresenteerd.

Met ‘Origin’ levert Dez Mona alweer een prachtig staaltje vakmanschap af. Ze presenteren zich opnieuw in een andere hoedanigheid en toch ook weer niet. Daar waar de groep vroeger voor een nichepubliek bestemd was zijn ze doorheen de jaren meer en meer ontwikkeld tot een meer mainstreamband, maar dit zonder zichzelf te verloochelen of aan kwaliteit in te boeten.