Dead Cross - II

Ipecac Recordings

Dead Cross is terug (van nooit weggeweest). En hoe!

 

Zoals Mike Patton al bekende aan Rolling Stone, heeft hij niks meer te bewijzen. Dat geldt eigenlijk voor de vier heren van Dead Cross. Alleen voor gitarist Michael Crain was er hier een echte reden om dit album te maken. Bij hem werd namelijk kanker vastgesteld en tijdens de opnames van dit album, werd hij behandeld met chemo. Het zegt alvast iets over de urgentie waarmee hij en bij uitbreiding vrienden Patton, bassist Justin Pearson en drummer Dave Lombardo zich op dit album hebben gegooid.

Hoor je dat? Als je dan bedoelt dat er iets van die ziekte te merken valt aan de gitaren, is dat zeker niet het geval. Crain lijkt te spelen alsof zijn leven ervan af hangt. Maar dat deed hij op de vorige langspeler ook al. Patton is alweer de gespleten vocale persoonlijkheid, die hijgt, krijst, zingt, gilt, fluistert, brult en nog wel een paar werkwoorden, die we vergeten zijn. En dat doet hij vaak allemaal binnen dezelfde song. Christian Missile Crisis is daar een uitstekend voorbeeld van. De speedsolo van Crain krijg je er gratis bovenop.

Opener Love Without Love start als doommetal tot alle registers opengetrokken worden. Bulderende drums razen door je oren, terwijl gitaarsnaren bekrast en gepijnigd worden. Daaronder ligt dan een donkere bas(is). Waar het tempo in de eerste twee nummers nog (relatief) laag wordt gehouden, worden alle trossen losgegooid in Heart Reformer met een fraai potje speedmetal tot gevolg. Tussendoor wordt er even naar adem gesnakt, lijken de instrumenten één voor één nog even te worden uitgetest om zich dan in het volgende couplet te storten. Super. En met Strong And Wrong wordt verder geborduurd op hetzelfde litteken. Verderop worden met Nightclub Canary en Reign In Error nog enkele orgelpunten gezet waar het de speedmetal aangaat.

De referenties, die we voor de vorige plaat aanhaalden met Lard op kop, gelden nog steeds. En daar zijn wij allerminst rouwig om. Hier werd de streep alleen maar doorgetrokken en werd alle ballast overboord gekieperd, hetgeen resulteert in een plaat, die van begin tot eind spannend blijft. Geen covers deze keer. En da's maar goed ook. Dit kwartet heeft immers meer dan genoeg kwaliteiten om het zonder dat soort foefjes uit te... euh, gillen.