Dead Cross - Dead Cross

Ipecac Recordings

Er was nogal wat te doen rond Dead Cross. Omdat Slayer-drummer Dave Lombardo hiervoor in zee ging met Justin Pearson van The Locust en Michael Crain van Retox; maar vooral omdat in laatste instantie Mike Patton erbij werd gehaald.

En dat was natuurlijk een meesterlijke zet. Niet alleen omdat hij voor Dead Cross zijn meest staaldoorborende zang nog eens bovenhaalt, maar – en dat mag zeker niet ontkend worden – ook vanuit commercieel oogpunt. Patton levert nu eenmaal zichtbaarheid op.

Voornaamste factoren van dit project zijn de killerdrumrolls van Dave Lombardo, die vanaf het eerste nummer tot het laatste (zowat een dik half uur) het tempo moordend hoog houdt, en uiteraard de vocale toeren van Patton. Beiden zitten ongetwijfeld niet toevallig het meest prominent in de mix. Niet dat we de riffs van Justin Pearson en het wat naar de achtergrond verdreven basspel van Michael Crain willen minimaliseren, want ook zij leveren een wezenlijk aandeel op deze plaat.

Omdat oorspronkelijk zanger Gabe Serbian (ook van The Locust) de band niet meer zag zitten, kwam Patton in beeld, die dan maar meteen ook alle songs van nieuwe teksten voorzag. En dan wordt het een kwestie van volgen wie volgen kan. In Idiopathic lijken er wel drie zangers verstopt te zitten, die je telkens van een andere kant in je hoofdtelefoon toeblaffen. Het doet je jezelf afvragen hoe het er in Pattons hoofd soms aan toe moet gaan. Maar intussen brul je wel met volle kracht “Destroy and rebuild” mee. Ons deed het geheel denken aan een geüpdatete versie van Jello Biafra’s zijstapje met Lard, maar staar u daar vooral niet op blind; dit is hardcore, ook al wordt er wel eens gewag gemaakt van (thrash)metal.

Naarmate de plaat vordert, lijkt het felle wat ingetoomd te worden, hoor je zelfs oehoe-koortjes (Shillelagh). En dan is er nog die Bauhaus-cover, die niet meteen tot het beste van de plaat hoort, maar wel opmerkelijk is, ook al omdat ze de bijna tien minuten van het origineel hebben teruggebracht tot tweeënhalve minuut.

Doe ons toch maar de bolwassing die Grave Slave is; of de eigenwijze blik op eigen land, die de band met The Future Has Been Cancelled biedt. Teksten als: “Where can a human being go? / Where a person cannot grow? /Where he can't breathe, or inhale and grow?”, liegen er uiteraard niet om. Nee, Trump is ook niet bij Dead Cross vriend aan huis. Maar het levert wel een hoogtepunt van de plaat op.

Opvallende uitschieter is afsluiter Church Of The Motherfuckers, waar de band even van de hardcore lijkt af te stappen. Gekrijste lyrics en muziek, die even niet echt Dead Cross lijken te zijn, maar dan toch op de pootjes terecht komen. Go out with a bang, heet dat dan.

Prima plaat, ondanks die paar uitschuivers.