De Kommeniste - Live In Leuven - 7 Nov 1979

Eigen beheer

Soms heb je genoeg aan één plaat om onsterfelijk te worden. In het geval van De Kommeniste heet die drieëndertig-toeren ‘1000 Titels’. In het voorjaar van 1980 trokken ze de opnamestudio in met een strak omlijnd strijdplan: de wereld veroveren. In ware punk-do-it-yourself-stijl kochten ze duizend platenhoezen, stansten er in het midden een cirkel uit, klopten er een stempel op en gaven elk exemplaar een unieke titel mee. De werelddominantie kon eindelijk beginnen.

Jammer genoeg splitte de groep nog voor de plaat het levenslicht zag. Maar de plaat heeft tot op de dag van vandaag nog niets van haar frisheid verloren, muzikaal noch tekstueel: “De decadente Westerse bourgeoiscultuur is aan zijn einde toe / de leden van het Volkskomitee zijn de rotzooi meer dan moe”. (uit Konkrete Twist). Eat that motherf***ers! En ook een welgemeende, hilarisch knipogende middelvinger naar het establishment.

Met deze mythische plaat op het conto zou een mens vergeten dat De Kommeniste ook (gewoon) een straffe punk- annex rockgroep was, die op een podium graag van jetje gaf en zich wel eens durfde te vergrijpen aan een rockklassieker als daar is My Generation van het rockgroepje The Who. Getuige daarvan zijn de onlangs teruggevonden opnames van een optreden in Leuven in de herfst van 1979. Het optreden werd gecapteerd door de toen pas enkele weken in de ether zijnde vrije radio Radio Scorpio, die uitzond op 101 MHz vanop de zolderkamer van één van de stichtende leden. De groep deed die herfstdag in Leuven een dubbeloptreden met De Kreuners, die andere groep die zich bediende van de Nederlandse taal om hun muziek kracht bij te zetten. Deze opnames vormden de basis voor 'De Kommeniste - Live In Leuven - 7 Nov 1979'

De eerste nummers van de show laten de groep horen als een lekker rockend kwartet met aan ons geheugen ontsnapte nummers als Ze Is Zo Mooi, Den Hond  en Zorgen. Ook Telefoon van het eerste ep'tje ‘Wonder Der Techniek’ laat ons niet onberoerd en flitst ons terug naar pré-gsm-tijden, toen we enkel konden beschikken over een vast telefoontoestel met een draad aan. Ja, mensen, zo oud zijn wij al! En net zoals bij de bloedbroeders van De Kreuners (gaat u online maar even op zoek naar L'Amour C'Est De La Merde) sluipt er ook een Franstalig nummer in het voor de rest moerstalig repertoire binnen, (Solitude A) Namur.

Nadien wordt de set geïnjecteerd met een shot funk, echo's en elektronica, niet toevallig bij de nummers die iets later op de eerste en enige plaat zouden verschijnen. K. Tours, De Mogren (néén, dit is geen schrijffout, of misschien juist wel en bedoeld veertig jaar geleden. Wie zal het zeggen?), Tijdverdrijf 1 & 2  en Ritmische dans laten ons kennismaken met De Kommeniste, zoals we hen van op plaat kennen. Met ingenieuze tempowisselingen, hoekige gitaartjes en messcherpe teksten, en muzikaal destijds misschien eerder verwant met Arbeid Adelt! en Aroma Di Amore, dan met de toenmalige podiumgenoten in Leuven. Als afsluiter maken we vernieuwd kennis met  4/2 Lose, “een nummer voor de sympathiekste cafébaas van Antwerpen”, waarvoor Marcel Vanthilt onlangs nieuwe lyrics inzong met Kommies. Op het eerste gehoor een vreemde eend in de bijt, maar toch ook zo erg De Kommeniste.

Of deze plaat ooit een reguliere release krijgt of enkel de geschiedenis zal ingaan als collectors item voor wie op de tribute-avond “De Kommeniste in De Roma: 1000 Titels - Dawast?” aanwezig was, blijft een open vraag. Maar ook veertig jaar na datum willen we nog altijd dit soort revolutie. Iedereen Kommenist, godverdomme!