De Beren Gieren - Less Is Endless

Sdban Records

Wij zijn fan. Dus vergeef ons dat we ook weer werden ingepalmd door dit album van De Beren Gieren. Nu kan u stoppen met lezen of toch verdergaan en door ons overtuigd worden.

Opnieuw: vergeef het ons, want wij zijn geen jazzkenners. Daar willen wij allerminst voor doorgaan. Maar telkens we dit drietal aan het werk hebben gezien, werden we ontroerd door de vindingrijkheid, de vingervlugheid of net de vadsigheid, waarmee ze sommige nummers voor je uitspreiden. En dat wordt ook met 'Less Is Endless' gedemonstreerd. Contrasten die raar lijken, tot je ze hoort gebracht worden door dit drietal.

Graag halen we Animalcules aan als voorbeeld om ons punt te maken. De start lijkt herkenbaar, maar dan stokt het geheel om vervolgens over te gaan in een typisch zenuwachtige jazzsfeertje. Er wordt een sax tussengegooid, die al even tegendraads is als de rest van de muziek, maar je toch weer doet glimlachen. Zo van: waar halen ze het in godsnaam? En dan zijn er nog die stemmetjes – stemmetjes? – waar je vrolijk van wordt. Dat alles wordt zonder verpinken in één nummer, jawel, één nummer gestopt. Sorry, hier zijn we even stilgevallen om te genieten van de muziek. Geef ons nog een momentje.

Trouwens, als je aan Animalcules toe bent, heb je al twee nummers gehad. Er is de opener met de start, die zo lijkt weggeplukt uit een popsong, maar dan toch op zalige wijze overgaat in jazz (of dat vermoeden we toch). Ook vermeldenswaard voor dit titelnummer is hoe halverwege de tokkelende bas wegvalt en er een zekere mood change ontstaat. Als u luistert, begrijpt u vast wat we bedoelen.

Ook het koddige Stress Als Optie willen we vermelden. Zo weggelopen uit de soundtrack bij een grappige, maar ook weer niet hilarische film. Bemerk het perfecte drumwerk bij al even superieur bas- en pianogefrul. Misschien is die titel zo slecht nog niet gekozen. Samen met Animalcules meteen tot onze favoriet gebombardeerd.

En dan willen we het nog even hebben over de afsluiter, A Random Walk. Nog zo'n uitschieter. Eerder dan een wandeling is het slenteren, maar het loont evengoed de moeite. Een frivole piano over een slome ritmesectie. Alsof de drie elkaars tempo niet (willen) bijhouden. Maar plots halen ze dan de piano toch nog in. En net als je denkt dat het voorbij is, wordt er nieuw leven in de song geblazen.

Begrijp ons niet verkeerd: er staan nog mooie songs op deze plaat, maar het zou ons te ver voeren om ze allemaal uit de doeken te doen. U bedenkt zelf maar de passende beelden bij iets mysterieus mistigs als Gentse Leugentjes of bij Guggenheim House met die ijle aanzet, die door het hele nummer blijft spoken.

Wij zijn nog meer fan. Wat u ervan maakt, laat ons trouwens volledig koud. Maar hopelijk krijgt u het er warm van.