Dan Mangan - More Or Less

City Slang

Dan Mangan is terug en dit keer echt.

Met zijn vorige album ‘Club Meds’ – als Dan Mangan & Blacksmith – begaf de gelauwerde Canadese singer-songwriter zich op elektronisch ijs. Het pakte niet eens verkeerd uit, maar de fans van het eerste uur stonden erbij als de fans van Dylan op het New Port Folkfestival van 1965.

‘More Or Less’ is een terugkeer naar de roots. Meer nog: nooit eerder klonken de songs van Mangan soberder dan op dit vijfde album. Het werd een prachtige, verstilde plaat van een man die nu als vader in het leven staat en geniet van de warmte van zijn gezin maar met angstige blik rond zich heen kijkt en pertinente vragen stelt.

Voor de muzikale omlijsting van zijn warme, soms tranenopwekkende stem, kon Mangan niet alleen rekenen op zijn oude maten Gordon Grdina (gitaar) en bassist John Walsh, maar ook op drummers Ryan Hewitt en Matt Johnson (The The, Jeff Buckley), die door producer Simone Felice aan hem werden voorgesteld. Maar de heren hielden zich dus meestal in.

Opener Lynchpin is, naar de normen van de plaat wel een stevige opener. Mangan kijkt verschrikt toe hoe de luns uit de wielen van de westerse democratieën werd getrokken en de wereld afglijdt richting chaos en ook in Peaks & Valleys houdt Mangan het tempo hoog, al gaat het daar over zijn gezin, waar hij kan ankeren.

“Don’t be afraid to love her madly”, zingt hij, terwijl gemuteerde fluiten als wild klapwiekende meeuwen overvliegen. “She will steer you and keep you afloat as you row that boat”, spreekt hij zichzelf moed in. Dat doet hij ook in vorige single Just Fear, waarin hij rust vindt bij het inzicht dat het enkel angst is dat hem parten speelt en die zal wel overgaan. De prachtige tekst biedt troost, ook al vreest Mangan dat het eerst nog slechter moet gaan vooraleer de wereld weer een betere plek wordt.

En zo bereikt de plaat stilaan zijn hoogtepunt: het ongelooflijk ontroerende Lay Low, het nummer waarbij Paul McCartney even de studio binnenliep. Het stukje dat hij hoorde, is gesneuveld, maar wat er overblijft, is van een ongelooflijke schoonheid en het op piano drijvende Cold In The Summer moet bijna niet onderdoen en houdt aldus het niveau even hoog als de Living Shangri-La in thuisstad Vancouver.

Troubled Mind keert qua sound en onderwerp terug naar het begin van de plaat, maar dat is maar voor even, want met Fool For Waiting gaat Mangan terug achter de piano zitten voor een beklijvende en troostende ballade en met Can’t Not en Never Quiet keren we zelfs terug naar de sound van ‘Club Meds’ door de input van meer elektronica.

Which Is It? sluit de plaat op sobere, maar mooie wijze af. Mangan ziet dat we als lemmingen op de afgrond aflopen en vraagt zich af of dit iets nieuws of in de mens ingebakken is. Antwoorden geeft hij niet, maar hij stelt de juiste vragen en componeerde daar een prachtige soundtrack bij.

Na zes jaar niet getourd te hebben, keert Dan Mangan terug naar het podium. Hij staat op 12 november in de Botanique samen met Laura Gibson die ook al een prachtplaat afleverde.