Dan Mangan + Blacksmith - Club Meds

City Slang

Na zijn derde plaat ‘Oh Fortune’ lag de wereld als een gewillige maagd klaar om zich te laten veroveren door Dan Mangan. En wat deed de Canadese bard? Hij nam een pauze. Nu is hij terug onder een iets andere naam en de fans kunnen gerust zijn: Mangans magie is nog niet uitgewerkt.

Aan de andere kant: veel fans zullen Mangan nog amper herkennen. Zelfs zijn zwoele bariton gebruikt hij op deze ‘Club Meds’ anders dan voordien. Die lijkt regelmatig gewoon een van de vele instrumenten te zijn die je hoort, vaak bedolven onder elektronica.

De nieuwe naam gaf natuurlijk al een vette hint. Dit is niet meer een album van een eenzame bard, maar een samenwerking met zijn band (nogal wat van de leden van Blacksmith speelden al mee met Mangan in het verleden). Gordon Grdina, Kenton Loewen en John Walsh mochten dit keer mee het schrijvershok in en leggen duidelijk elk hun accent.

Dat wordt al duidelijk vanaf de eerste seconden van Offred die rondzwemmen in elektronica en waarin een sample van een vrouwenstem je meteen meelokt naar dit Club Med van de hel. De hel is in dit geval een wereld zonder rechten en vrijheden zoals Margaret Atwood hem voorstelde in haar boek 'Het Verhaal Van De Dienstmaagd'.

Dat Mangan de simpele folkliedjes van zijn vorige platen vaarwel zegt blijkt zelfs uit de meest toegankelijke song – en eerste single – Vessel die meteen uit de startblokken lijkt te schieten met een pianoriedel, maar dan plots hapert en een repetitieve, syncope percussie als basis krijgt en uiteindelijk alle richtingen uitschiet wanneer een blazerstorm opsteekt. Het mantra “It takes a village to raise a fool”, blijft dan weer makkelijk hangen.

Met het krachtige Mouthpiece bereikt het album zijn hoogtepunt. In tegenstelling tot in Offred vindt Mangan hier wel de kracht om te vechten tegen de verdwazing. Hij waarschuwt met donderende stem dat het nodig is om vraagtekens te blijven zitten bij de wereld en wijst op het belang van kunst: “I want to breath in all the ashes of books they tried to burn.”

Met A Doll’s House / Pavlovia, Kitsch en War Spoil gaat de plaat echt het wormgat in, maar tussenin zit de barokke wals XVI over klassenverschillen en de Occupy-beweging en ook Forgetry en het titelnummer zijn redelijk zwierig en tegelijk scherp.

‘Club Meds’ zet zich als schurft op je huid, maar de jeuk is eerder troostend dan storend. Er zijn nog singer-songwriters die echt iets te zeggen hebben en die dat op originele wijze kunnen. Dan Mangan is er een van.