Damien Jurado - What's New, Tomboy?

Mama Bird Recordings

Een herfstgevoel nodig in het voorjaar? Damien Jurado is je man.

Normaal gezien had Damien Jurado deze zomer onze ziel moeten komen opwarmen in het Rivierenhof. Het was de perfecte setting geweest om zijn nieuwste plaat te spelen. We zagen ons al zitten, met ons liefje in de armen, haar hoofd op onze schouder zodat we de kamillebloesems konden ruiken, ondertussen luisterend naar de zachte stem van deze bard. De zetel thuis moet nu dienen als alternatief.

‘What’s New, Tomboy’ is al de vijftiende plaat van Damien Jurado, maar er lijkt geen sleet te komen op ’s mans materiaal. Integendeel, hij weet telkens weer te integreren met zijn songs, of die nu striemend klinken zoals The Joke Is Over destijds of ingetogen zoals heel deze plaat. De vorige, ‘In The Shape Of A Storm’ klonk al intimistisch en eigenlijk lijkt het altijd herfst in het hoofd van de man uit Seattle, maar dit keer gooide Jurado werkelijk alle niet-noodzakelijkheden overboord.

Ongeveer de helft van de songs zijn portretten, allemaal genoemd naar een persoon. Het lijken wel grofkorrelige foto’s van de personages of brieven gericht aan deze mensen waarin hij zonder schroom hun privacy schendt, alsof hij nog nooit van GDPR gehoord heeft. Door de schaarse instrumentatie en de dichtbij gemixte stem draagt één en ander wel bij tot de oprechtheid van deze plaat.

Toch zijn het net die paar songs, die niet in dat rijtje portretten passen, die eruit springen. Opener Birds Tricked Into The Trees bijvoorbeeld, een song waarin wel een basgitaar en een orgeltje verwerkt zijn bovenop de gitaar en de stem van Jurado. Het is een tedere break-upsong met de titel als geweldig mooi metafoor voor een relatie die niet meer werkt.

Ook When You Where Few, een song waarin zelfs een kille beat zit uit één of ander keyboard, is desondanks één van de hoogtepunten. Jurado schreef het nummer nadat hij een grote schoonmaak had gehouden en veel van zijn bezittingen had weggedaan.

Van de portretten zijn we meest te spreken over Sandra waarin halfweg plots koper opduikt. En ook Francine, waarin een mellotron zorgt voor een extra laagje diepte in het refrein, rekenen we tot onze favorieten. Bovendien klinkt de zang van Jurado hier nog iets meer gepijnigd dan elders op de plaat.

Niet dat de rest van de tien songs slecht is. Jurado schrijft geen slechte nummers, maar de meesten moeten het hebben van het gitaargetokkel en de vocale prestatie van Jurado en lijken door de korte duur de kamer uitgevlogen te zijn voor je er erg in hebt. Bijna geen enkel nummer duurt drie minuten en dat lijkt toch een beetje op haastwerk. Dit is ook Jurado's derde plaat in evenveel jaar.

Een titel als The End Of The Road lijkt te suggereren dat Jurado stilaan aan het eind van zijn carrière is gekomen. “The road it is long / I can’t go it alone / I need you”, zingt hij, gekweld door twijfels. Wie op zijn leeftijd nog altijd moeite heeft met het leggen van de stukjes van de levenspuzzel, zal ook nog wel wat songs in de mouw hebben. We helpen het je hopen.