Damien Jurado - The Horizon Just Laughed

Secretly Canadian

Als er één zekerheid in het leven is, dan is het wel dat je elke twee jaar een nieuwe release van de sympathieke songwriter Damien Jurado mag verwachten. Met ‘The Horizon Just Laughed’, volgend op de eerder pittige Maraqopa-trilogie, zet de Amerikaan de teller op dertien. Voor deze nieuwe plaat heeft de muziekschrijver het heft terug volledig in eigen handen genomen, wat resulteert in een oprechte, nuchtere, typische Juradoplaat.

Zelf songs schrijven, zelf songs inspelen, zelf producen, zelf kiezen wie wanneer mee mag komen spelen ... Het is duidelijk op deze manier dat de typische folkrock van Daniel Jurado het meest tot zijn recht komt. De manier waarop de bard met zijn dromerige stem deze nieuwe plaat opent, voelt alvast als thuiskomen van een verre reis. Gooi daar een warme bas bij en wat subtiele sfeerstrijkers en je krijgt meteen een zwoele, soulvolle binnenkomer.

Jurado houdt in elk geval wel van dat muzikale gedoezel. “Recording the TV and the sound of my voice. Playing it back at half speed”, gaat het in de ode aan eeuwige bijrolacteur Marvin Kaplan, begeleid door een zacht bossanovaritme. Doezelende koperblazers en slepende drums, ze helpen netjes mee deze droom in stand te houden. En in het geen minuut durende, instrumentale Cindy Lee - allicht een ode aan de gelijknamige retropsychedelicaband - worden de oogleden helemaal zwaar.

Gelukkig weet Daniel Jurado inmiddels verdomd goed wanneer het tijd is om even wakker te worden. In Percy Faith verheft hij zijn stem, aangewakkerd door de rommelende drums van Josh Gordon. Florence-Jean lijkt zowaar een erg optimistische tegenhanger van zijn eerder neerslachtige voorganger Lou-Jean.

En toch houden we nog het liefst van die broze, openhartige troubadour. De man die met zijn akoestische gitaar en emotionele stem een trieste, intieme song als Over Rainbows And Rainier zo fragiel weet neer te zetten. Zonder het gospelkoortje of de saus van klassieke instrumenten waarmee hij zijn muziek op dit album probeert aan te dikken.

Laziness troef dus op deze nieuwe plaat. Tegenstanders mogen gerust opperen dat zijn paarlemoeren falsetstem na een half uurtje stevig wat slijtage krijgt en elf sobere songwriterliedjes op een rij erg naar eenheidsworst gaan ruiken. Liefde zit dan ook in subtiliteiten en is een emotie die hier zeker moet groeien. Geef het de nodige tijd.