Crackups - Greetings From Earth
Mayway Records
Het zal je maar overkomen. Dan heb je na bijna tien jaar je tweede album klaar, besluit de wereld zichzelf naar de kloten te helpen en telt de ophokplicht voor nagenoeg iedere Europeaan. Vraag maar aan Crackups die na de release van de eerste single eind 2019 met enige vertraging 'Greetings From Earth' uitbrengen.
De lijn tussen eerste album ‘Animals On Acid’ en dit ‘Greetings From Earth’ lag niet helemaal recht. The Crackups maakten al vanaf 2007 grote zwier. In 2010 schopten ze het zelfs tot in de finale van Humo's Rock Rally, maar na het verschijnen van het uiterst explosieve debuut in 2011 verdwenen ze van het toneel, even plots als ze datzelfde podium enkele jaren eerder agressief hadden ingenomen.
Tussendoor speelden de leden in Double Veterans, Priceduifkes en Psycho 44 en namen her en der apart één en ander op, maar vanaf 2019 staan ze er plots weer. Voor een stuk dankzij Thibault Christiaensen (Equal Idiots), die een festival aanmaande Crackups te boeken, als ze Equal Idiots op de affiche wilden. En zo geschiedde. Een fijne weet en misschien wel een vraag voor muziekkwissen. Het optreden eerder dit jaar van Crackups en Equal Idots op de releaseshow van de meest recente plaat van die laatste zullen wij in ieder geval niet snel vergeten.
De "The" uit de naam hebben ze de prullenmand ingegooid, maar voor de rest blijft alles min of meer ongewijzigd: dezelfde vier Kempense knapen. En nog steeds is het zoeken naar de handrem. Het album klokt af op amper achttien minuten. Maar dat mag de pret niet drukken.
Opener Wet Sheets kenden we al als de eind vorig jaar verschenen eerste single en geeft meteen aan waarom Crackups genoemd worden als vaandeldragers van de garagarocksien: raggen en nog eens raggen, gitaarrock ten voeten uit. White Fruit doet zowaar nog straffer. Hoe opgefokt kan je klinken? Het laatste beetje van al die corona-akoestische sessies wordt je oren uit geblazen met deze snelle punker.
Television Screen klinkt als Devo in de garage: een vette knipoog naar de jaren tachtig. In Getting The Vibes (en Liar) doen ze het bijna vier minuten lang. Dan weet je hoe snel de rest gaat. Maar wat ons betreft mocht prijsbeest Getting The Vibes een halve dag duren. Dat verslavende postpunkritme, waar bijvoorbeeld ook de Zweden van Viagra Boys in uitmunten, maar dan toch lekker averechts halfweg ontploffen in een lekkere garagerocker. Op Floor en Trainstation is het wel weer lekker rammen geblazen. Floor kenden we trouwens al van die eerste single.
En mocht er iemand nog twijfelen na al die verschillende projecten, waaraan deze vier kerels zich waagden. Of ze kunnen spelen of niet. Check Liar dan. In deze afsluiter spelen ze dan toch aan een lagere versnelling.
Crackups zijn helemaal terug. We lazen in een interview dat de band al volop nieuw materiaal aant schrijven is. Dat klinkt alvast bemoedigend. Maar eerst dit album nog aan de man/vrouw brengen met enige (aangepaste) feestjes (zonder confetti en slingers). Pas wel op: de plaatsen zijn voorlopig overal beperkt. Hopelijk biedt de festivalzomer in 2021, waar deze jongens meer dan een plaats verdienen, soelaas.