Crack Cloud - Red Mile

Jagjaguwar

Drie jaar geleden won het collectief rond Zach Choy de Hi-Fidelity Award in thuisland Canada. De band werd geprezen omwille van de innovatieve ideeën in de muziekvideo’s. Dat ook de muziek zelf op het derde album vernieuwend blijft klinken, bewijst dat die prijs terecht was.

Bij alternatieve muziekfans zal de naam Arcade Fire nog altijd als eerste opduiken, als je vraagt naar een vernieuwende band uit Canada, maar ook Crack Cloud bewijst nu toch al acht jaar dat ze niet moeten onderdoen voor de band rond droomkoppel Win Butler en Régine Chassagne. In 2022 bewezen ze het ook voor het Belgische publiek op Sonic City. Onze man noemde hen toen “wicked, weird and happy” en dat zijn ze nog altijd op de nieuwe plaat ‘Red Mile’, die ze op 5 september komen voorstellen in de Brusselse Botanique. En Choy mag dan wel klinken als de Canadese Shane MacGowan, zangeres Mackenzie Cruse en nieuwkomers Eve Adams en Emma Acs verzachten je oren wel.

Singles als The Medium en het brallerige Blue Kite maakten ons al warm de voorbije maanden, bezorgden ons al elf minuten luisterplezier (te vermenigvuldigen met tig afspeelbeurten natuurlijk) en blijken nu in de teksten te verwijzen naar andere nummers op de plaat.

Op ‘Red Mile’ wordt, net als in het verleden, een divers boeket aan muzikale stijlen gepresenteerd met een punk-attitude waarop Johnny Rotten jaloers kan zijn. En hoewel Crack Cloud eerder monkelend lijkt te spotten met de huidige tijdsgeest dan er met gebalde vuist tegen ten strijde te trekken, blijft het duidelijk dat de band zich van geen enkele beperking of conventie iets aantrekt. Daarvoor is ook het rijke instrumentarium verantwoordelijk. En dat gaat van een Casio-pianootje in de opener over bongo’s, koebellen, saxofoons en violen tot samples en drumcomputers. Maar ook het feit dat de band zichzelf blijft vernieuwen is belangrijk. Sommige fans van het eerste uur zullen zich misschien achter de oren krabben bij zachtere nummers als Epitath, Lack Of Lack, opener Crack Of Life en afsluiter Lost On The Red Mile, maar zij zullen wel blij worden van I Am (I Was) en Ballad Of Billy.

Die laatste track is overigens niet eens stekelig, maar door de dronken zang van Choy boven de haperende gitaren, walsende saxofoonklanken en barpianoklanken past de song wel volledig bij de reputatie die hun favoriete band groot maakte. En wanneer Choy met de dronken botten richting toiletten is verdwenen en de zangeressen het overnemen, wordt het feest alsnog gered.

Dat feest was misschien wel zo wild als twintig jaar geleden op The Red Mile, een stuk van 17 Avenue SW in Calgary waar de fans steeds meer uitgelaten de bloemetjes buiten zetten bij elke overwinning van hockeyclub The Calgary Flames. De spontane festiviteiten daar werden legendarisch omdat de vrouwelijk fans spontaan de borsten ontblootten uit enthousiasme, zich op hun beurt niets aantrekkend van conventies en regelementen.

Het is een mooie metafoor voor de punkattitude van Crack Cloud: het protest is eerder een speels ontblote borst dan een opgestoken, agressieve vuist. Of zoals ze zelf zingen in Crack Of Life: “Come on and join us / let's all have some fun.”