Comité Hypnotisé - Hiking The Trails Of Mount Muzak

Cortizona Records

Nu vallen we toch even van ons stoeltje. We dachten dat Tim Vanhamel met zijn nieuw projectje Comité Hypnotisé voor een zoveelste keer nood had aan een creatieve uitspatting. Eentje waarbij we met brede glimlach de avontuurlijke en wat minimale, instrumentale digidubfunkgrooves op ‘Dubs Pour Oh La La’ smaakten. Maar kijk, een klein jaar later is er dus zowaar een nieuwe Comité Hypnotisé-plaat. Is het Tim dan toch menens met dit nieuwe muzikale masker?

Je hoort ons in elk geval niet klagen. Want we steken voor u de hand in het vuur, als het aankomt op alles wat deze creatieve duizendpoot uitbroedt (Millionaire, Evil Superstars, Broken Glass Heroes, Disko Drunkards, …). En als dat in dit geval betekent dat Vanhamel met psychedelische gitaargrooves, dubby echo’s en bizar instrumentarium Khruanghbin-gewijs oosterse funkterreinen gaat opzoeken, vinden we dat helemaal prima.

Dus ja, je kan je weer verwachten aan acht gekke, lichtduizeligmakende tracks, die natuurlijk niets te maken hebben met muzak of instrumentaal behangpapier. Met veel fluitjes, rafeldrums en spitse gitaarriffs of heerlijk rollende baslijnen. Ditmaal iets meer swingend en minder van het paadje af dan bij dat verrassende debuut van een jaar geleden. We durven zelfs te stellen dat Comité Hypnotisé in een song als Zing Zoing - die apentitels moet je er natuurlijk bij nemen – lekker aan het swingen slaat. En laat ons ook maar eens gek doen: ergens horen we zelfs de echo van Millionaire ten tijde van Little Boy Blue.

En net wanneer je denkt dat je het beet hebt, gaat Tim Vanhamel aan de slag met een discobeat, digitale strijkertjes en een panfluit in een soort van Village-People-on-funk-instrumental (Disco Skank) of krijg je een heuse slow op – alweer – panfluit als melige afsluiter van de plaat. Wat ons betreft een nummer dat evengoed door een straatmuzikant op het Antwerpse Steenplein zou kunnen ingespeeld zijn. De krijsende zilvermeeuwgeluiden krijg je er alvast als cadeau bij.

Ditmaal voor het Comité Hypnotisé iets minder Caraïbische dubs dus. De band duikt met veel fluitspel en pingelinstrumenten het Zuid-Amerikaanse continent in. En ze doet dat met overtuiging, creativiteit en klasse (op die smalende Pink Moon Serenade op het einde na dan). We beginnen er zowaar ernstig door geïnfecteerd te geraken. Benieuwd waar de reis op volgend album heen gaat. Mogen we eventueel Japan tippen, Tim?