Cloud Nothings - The Shadow I Remember

Carpark Records

Het coronatijdperk heeft de activiteiten bij Cloud Nothings in geen geval stilgelegd. Door samenwerking op afstand en door meteen een oefenruimte te betreden, toen dat vorig jaar weer tijdelijk mogelijk was, steeg de productiviteit naar een ongekend niveau. Zo is 'The Shadow I Remember' alweer de derde nieuwe plaat die binnen iets meer dan een halfjaar de wereld in wordt gekatapulteerd.

Cloud Nothings brak door in 2012, toen de band rond Dylan Baldi met het indrukwekkende album 'Attack On Memory' op zak eerst SxSW, en kort daarna de Europese festivals in vuur en vlam zette. De intensiteit van zowel de performance als van de puntige nummers deed veel mensen denken aan Nirvana. Die sensatie bleek algauw aan slijtage onderhevig. De platen die volgden hadden niet dezelfde glans, al begon het tij met recentere werken als 'Last Building Burning' en het vorige zomer in eigen beheer uitgebrachte 'The Black Hole Understands' weer te keren.

Wie echter gehoopt had dat dit album zou voortborduren op de twee juist genoemde titels, komt bedrogen uit. Het lijkt erop dat voor de zoveelste keer de random-knop is ingedrukt met als resultaat een pak rammelende garagenummers met een veel gruizigere klankkleur dan het popachtige 'The Black Hole Understands' te bieden had. Dat ruwe geluid is ongetwijfeld het werk van sterproducer Steve Albini, maar met een herkenbare klankkleur alleen kom je er niet.

De gedrevenheid, die we van Cloud Nothings kennen, is grotendeels ingeruild voor een zekere twijfel. Soms tekstueel, zoals in opener Oslo - “Am I older now, or am I just another age” - maar helaas ook muzikaal, waarbij de stemming doorlopend varieert van onrustig tot gelaten of zelfs gezapig.

Onvermijdelijk is ook de zang van Baldi daaraan onderhevig. Het is niet voor het eerst dat zijn stem gehavend klinkt, maar meer dan anders schuurt er ook iets tussen hem en de muziek. Meerdere malen zingt hij berustend terwijl om hem heen de storm blijft oplaaien. Wanneer hij een adrenalinepiek lijkt te hebben, zoals op The Spirit Of en It's Love, loopt hij nog verder uit de pas, wellicht ook door het rommelige karakter van laatstgenoemde.

Voor wie meer liedjesverzamelaar dan albumfanaat is, heeft 'The Shadow I Remember' toch wat te bieden. Een nummer als Nothing Without You, met gastbijdrage van Macie Stewart van Ohmme op zang, zou niet misstaan op je indieafspeellijst. En in die categorie vallen ook de laatste twee nummers, A Longer Moon en The Room It Was. De band kan het dus nog wel.

Geen man overboord. Met al die releases is het niet vreemd dat de intensiteit op een album soms wat lager ligt. Bovendien: lang leve het experiment. Jammer alleen dat dit gebeurt op een groots gepromote uitgave op Car Park, terwijl het fijne 'The Black Hole Understands' dat privilege ook wel had verdiend.